Dhulikel

Dag 14.
De dag van de babymuziek, om 10.30 was het zover. De kussens uit Mieke’s bed lagen al klaar en de eerste oma met baby was er al. Toen we ons voorstelden vielen we direct door de mand en begon de oma direct in het Nederlands te kletsen. Tja, onze namen kan je niet echt internationaal noemen..
Er waren 3 super schattige baby’s en de ouders waren erg enthousiast. We kwamen er al snel achter dat je echt vrij weinig met baby’s kunt. Je moet genoeg liedjes in huis hebben anders blijf je tien minuten bij 1 liedje hangen… Maar goed, het was de eerste keer dus na deze ervaring kunnen we ook weer meer (en betere) lessen maken.
Het was eindelijk weer een beetje lekker weer dus tijd om eens wat te eten bij Hanna’s in het zonnetje. Deze keer maar wel insmeren want vorige keer liep het helemaal uit de hand. Na het eten besloot Mieke toch maar om naar huis te gaan, er moest ook worden gewerkt. Dus hup! Aan het tutorverslag zodat ze die kon inleveren. Daarna gaf Mieke nog een paar lessen gegeven terwijl Gonda de boodschappen regelde.
Bij de Big Market haalde Gonda heerlijk brood dat we tussen Mieke’s lessen door hebben gegeten. We hadden namelijk vrij weinig tijd om uitgebreid te eten, we moesten om 19:00 uur naar een koor. We hadden op de navigatie van Gonda’s mobiel opgezocht waar we moesten zijn. Toen we ongeveer op de plek aangekomen waren, konden we het toch echt niet vinden. Dus maar even aan een groep mensen gevraagd, niemand wist het of kon Engels en er werd naar de politie agenten gewezen die het verkeer dat er niet was regelden.
Zij wisten het denken we niet, of ze konden geen Engels, maar ze wezen op z’n minst een kant op. De jongen die ons daarvoor had geholpen kwam achter ons aanhollen en ging ons helpen zoeken. Hij was super aardig en wou dolgraag Gonda’s mobiel vasthouden. Uiteraard om op google maps te kijken, maar wat als hij zou wegrennen met mobiel en al? We waren niet in Amsterdam, maar in Nepal en dus bedoelde hij het oprecht goed. Uiteindelijk hadden we wel iets gevonden maar dat was hartstikke dicht. We weten dus niet of dit wel het goede was..
Na een uur zoeken samen met Albin, zoals hij bleek te heten, hebben we het opgegeven en zijn naar het restaurant gegaan waar de andere dames zaten te eten. We nodigden onze nieuwe vriend ook uit, maar hij kon niet mee; zijn moeder zou al wel boos zijn dat hij nog niet thuis was..
De volgende dag kreeg Gonda een berichtje van de koorleidster ‘Er was geen koor’. Joe….

Dag 15, dinsdag dus dat betekent culturele dag!
We hadden een leuk dagje gepland met alle meiden, helaas kon Stella er niet bij zijn.
We begonnen met pannenkoeken en Lassi bij de Higher Ground. Weer erg lekker en voor Vera, het vriendinnetje van Sjifra die gister is aangekomen (na een trip die wel bijna 3 dagen duurde..) haar eerste pannenkoeken. We vervolgden onze trip naar Durbar Square, Patan. Hier hebben we onze kaarten op de bus gedaan bij het postkantoor. Nu stelden wij ons iets anders voor bij een postkantoor, zie foto.. (Ja, die foto met die vrouw achter een houten tafel..) Erg knus om te zien, maar of de kaarten ook echt aankomen is de vraag…
Dag 15, dinsdag dus dat betekent culturele dag!
We hadden een leuk dagje gepland met alle meiden, helaas kon Stella er niet bij zijn.
We begonnen met pannenkoeken en Lassi bij de Higher ground. Weer erg lekker en voor Vera, het vriendinnetje van Sjifra die gister is aangekomen (na een trip die wel bijna 3 dagen duurde..), haar eerste pannenkoeken. We vervolgden onze trip naar Durbar Square, Patan. Hier hebben we onze kaarten op de bus gedaan bij het postkantoor. Nu stelden wij ons iets anders voor bij een postkantoor, zie foto.. (Ja, die foto met die vrouw achter een houten tafel..) Erg knus om te zien, maar of de kaarten ook echt aankomen is de vraag…
Omdat Mieke nog niet in Kirtipur was geweest gingen we weer een flinke wandeling maken. Langs alle knusse huisjes en waslijnen vol was, het was erg leuk om te zien. Maar de zon was toch wel erg warm en we waren dan ook blij dat we even konden zitten en genieten van het uitzicht. Sjifra had ons weten te vertellen dat wie iets moesten bestellen dat op een vis leek maar geen vis was en het was te onthouden door ‘Yo me reet’, zo heette het.
Gonda nam een hap en liet niet merken of het lekker of vies was. Zo moest Mieke wel proeven. 1 hap was teveel, het was echt zo smerig! (vond Mieke) Een soort dik deeg van rijst met daarin een papje waarvan je niet wist of het nou zoet of pittig was…

Na de terugreis, die overigens voor ons gevoel veel sneller ging, hadden we sinds het weekend weer eens een warme douche! Dus snel onder de douche voordat het volgende tripje op de planning stond. Met z’n allen naar Boudha, hier staat de grootste tempel van Nepal. Hier zijn ook veel kloosters waar ook westerlingen de leer van boeddha bestuderen... Het was ontzettend groot en je kon op de tempel lopen. Het was ons niet duidelijk of het hol was, en zo ja wat er dan in was..
Sjifra had van een Nederlands vriendinnetje enkele tips voor waar ze zeker heen moest in Nepal. 1 daarvan was een koffietentje in Boudha waar ze een ober de groeten moest doen. We vonden het tentje en gingen op zoek naar Sabin. De eerste de beste ober die we zagen antwoordde verlegen dat hij zo heette, waarop Sjifra de groet overbracht. Super leuk, toen moesten we daar natuurlijk wel iets drinken.. Toen hij vervolgens ook een foto van ons wilde maken ontving Sjifra het bericht: ‘Ga niet te veel in op zijn avances, hij is wat opdringerig’. En toen stonden we dus al te poseren voor de ober..
Er waren ook veel leuke winkeltjes en we moesten ons inhouden niet alles te kopen. Na een tijdje zoeken hadden we ook een leuk restaurant gevonden en eigenlijk zodra we zaten vonden we alles ‘leuk’. We kregen flink de slappe lach en bij alles wat de ober zei of deed moesten we keihard lachen, super flauw.
Het was een typisch Westers tentje en we hadden allemaal lekkere Italiaanse gerechten besteld. Gelukkig maakte het restaurant dit ook allemaal waar en we vielen letterlijk aan. Na tien minuten was de tafel een slagveld en alles was op. Amper onze monden leeggegeten bestelden we snel driekwart van de toetjes op de kaart. Ook deze waren overheerlijk en het leek wel alsof we dagen niet hadden gegeten.. Ten slotte vroeg de ober of alles wel oke was, waarop we moesten antwoorden dat we oprecht blij waren met het lekkere eten. We denken niet hij ons geloofde..

Toen nog even skypen om vervolgens te zien dat Sven Kramer gewoon niet de 10 km heeft gewonnen……

Dag 16.
De laatste dag dat we les moesten geven, dan zouden we 2 dagen vrij zijn. Alle studenten van vrijdag waren naar deze middag verplaatst dus het was een drukke bedoeling. In de ochtend wilden we lekker in de zon ontbijten, maar helaas was Hannah’s dicht en moesten we op zoek naar een ander tentje. Gonda wilde persé buiten, want het was eindelijk weer mooi weer. We hadden de vorige dag onderweg naar Durbar Square iets gezien en na even zoeken vonden we het.
Het zag er fantastisch uit, maar het eten viel tegen. Mieke nam de gewaagde keuze van zalm met kruidenboter op een croissant en een irritante ober. Daarnaast was de sinaasappelsap van Gonda heel apart, het smaakte alsof ze de sinaasappel gewoon met schil en al hadden geperst..

We hadden voor ons zelf eisen gesteld: van 11 tot 13 uur aan school. Dan van 13 tot 14 uur op het dakterras middageten en daarna zou Gonda naar de lessen gaan en kon Mieke nog een uur aan school. En het was nog gelukt ook! Een paar bestanden zijn ingeleverd, op naar de volgende..!
Na het lesgeven gingen we opzoek naar een restaurantje, ditmaal waren we maar met z’n drieën. We gingen naar “Pretty Family”, elke keer liepen we er langs en zeiden we dat daar wel eens wilden eten. Dat hebben we geweten…
We kwamen binnen en ten eerste zat er niemand (tip 1 reizen in een land waar het eten niet altijd goed is: ga ergens eten waar het druk is) De ober deed zo zijn best om een beetje leuk te doen en rende letterlijk voor ons.. Maar na 3 keer duidelijk te vertellen wat we graag zouden willen eten begreep hij het nog steeds niet (“So you want two times pancakes?”). Nu maakte Mieke het hem wel extra moeilijk door twee gerechten te bestellen, dat Gonda ook nog iets wilde bestellen was helemaal een vreemd idee..
Toen moesten we ernstig lang wachten, maar het eten kwam! Helaas wel in etappes. Mieke’s eten (deel 1) kwam eerst, toen ze het op had kwam Gonda’s eten en als laatst was Anne aan de beurt. Na een brandlucht en kletterende pannen kwam Mieke’s eten deel 2..
Tijdens het wachten viel het licht nog even uit, geen probleem dan pakken we toch kaarsjes? Dit duurde zo lang dat de ober aankwam lopen met de kaarsen, en ja hoor licht springt weer aan. Maar goed, toen we de rekening kregen begrepen we het dan ook wel.. We hadden gegeten voor €1.50 per persoon en niet ziek geworden .
Dag 17.
We konden het niet laten, toch maar een pannenkoek (ja, weer met nutella) bij Hannah’s als ontbijt. Daarna snel door naar SPAK om te oefenen voor ons festival optreden in maart. We hebben de eerste country liedjes doorgenomen en we hebben er erg veel zin in! Het klonk al hartstikke leuk met z’n drieën!
Na het oefenen trakteerden we onszelf nog even op een lunch bij alweer een nieuw restaurantje. Erg leuk en hier bestelde Mieke een Oreo milkshake. Het zag eruit als modder maar het was echt super lekker! Een blijvertje dus..
Toen hebben we onze spullen gepakt en kon de mini-vakantie beginnen. We sloegen nog even voedsel in voor onze trekking van 6 uur.. We hadden van Marloes te horen gekregen dat het fijn was om eerst een taxi te pakken naar het punt waar alle bussen vertrekken en vanuit daar de directe bus naar Dhulikhel. De bus slingerde door de bochten, het optrekken ging wat moeilijk naarmate het steiler werd. Het was een pittig eindje rijden. We gingen om half 4 weg en om 6 uur arriveerden we in het dorpje Dhulikhel.
Toen moesten we opzoek naar het Shiva guesthouse, die wederom door Marloes werd aanbevolen. De bordjes hingen wat vaag en we wisten niet zeker of we wel de goede kant opgingen. We vroegen de weg aan mensen die eruit zagen alsof ze Engels konden. Maar nee, volgens deze mensen gingen we niet de goede kant op. Dus hup, terug en daar nog een keer vragen. We kregen te horen dat we toch wel de goede kant op waren gelopen maar dat we gewoon nog iets verder hadden moeten lopen. Dat werd dus ronde twee de berg op waar we een half uur geleden ook al hadden gelopen..
Inmiddels was het donker geworden en Mieke ging toch maar eens op haar mobiel kijken. De beste man van het guesthouse had al 6 keer gebeld! Hij maakte zich blijkbaar al zorgen.. Na even teruggebeld te hebben kwam hij ons al tegemoet lopen. We moesten door allemaal kleine bospaadjes (dit hadden wij zelf nooit gevonden) en toen kwamen we bij een super schattig huisje met een stuk of 6 kamers.
Onderweg vertelde de man dat er al kapers op de kust waren voor onze kamer. Wij hadden namelijk ’s ochtends gebeld en de mooiste gereserveerd. Deze kamer had een eigen badkamer en twee ramen met uitzicht over de Himalaya.
Bij de kamer aangekomen voelden we aan het matras. Waarop we geschokte kreetjes slaakten als een stel barbies: Zachte matrassen!! Nooit geweten dat we daar zo enthousiast over konden zijn! De man vroeg of alles goed was en het leek ons beter maar niet uit te leggen dat het door het matras kwam. We zeiden in plaats daarvan dat we ontzettend blij waren met de kamer. Daarna zei hij dat als we klaar waren en wilden eten, we maar naar beneden moesten komen.
We kregen Dal Bhat en hadden aan tafel 2 gezellige huisgenoten. 1 jongen uit Nederland en een Canadees meisje. Om 20.00 u waren we eigenlijk wel moe, was er niks meer te beleven en gingen we lekker in ons bed liggen.
Op de wc na, geen licht en geen wc papier (dus met onze koplampen naar de wc), was de kamer perfect! Sinds lange tijd weer eens overheerlijke zachte (zelfs in Nepal bestaan ze dus toch!) matrassen. Dus slapen ging erg goed en dat mocht ook wel want de wekker stond om 5 uur. Het plaatsje staat immers bekend om het mooie uitzicht met zons op- en ondergang.











Dag 18.
De wekker stond om 5 uur, we konden de zonsopgang niet missen! Maar natuurlijk zoals verwacht was het nog helemaal donker. Dus steeds met een half uur de wekker snoozen en nog lekker verder slapen. Om 6 à half 7 werd het toch wel licht, helaas pindakaas geen zon te bekennen. Het was hartstikke mistig en we konden alleen de buren zien. Jammer maar een goede reden om ons nog een keer om te draaien en te beloven een keer met beter zicht terug te komen.
Om 9 uur gingen we er van door en begon de 6 uur durende (volgens het boekje van Gonda) wandeling van Dhulikhel naar Panauti via Namo Buddha. Het irritante was alleen dat er in het boekje van Panauti naar Dhulikhel stond dus we moesten de hele tijd de andere kant op lezen (en dat met teksten als: “bij de derde vrijstaande boom neem je het meest linkse pad”. Soms was het moeilijk in te schatten waar je was, aangezien in deze dorpjes niks meer in het Engels of überhaupt onze letters is..
De tocht begon met eerst duizend trappen omhoog. Ten midden van de trappen kwamen we een super grote gouden Buddha tegen, Namo Buddha. Om deze te bezichtigen moest je je schoenen uit doen, wat niet erg is na 1000 traptreden.. We dachten al in Namo Buddha te zijn, alles restaurantjes (wel 1) heetten ook zo! Dat ging veel sneller dan in het boekje wat zei dat het 3 uur lopen was...
Dit was pas het begin, na een chocolade pannenkoek (dus geen nutella op de pannenkoek, maar chocola door het deeg..) en echte Nepalese thee voor Mieke.
Echte wegen was verleden tijd en we gingen de kleine paadjes bezoeken. Erg leuk en super mooi uitzicht. We kwamen langs allemaal kleine dorpjes en alle mensen van het dorp willen je gedag zeggen. Het woordje namasté heb ik niet meer geteld, maar we weten zeker dat we het wel duizend keer gezegd hebben. De mensen zijn allemaal zeer behulpzaam en wijzen je graag de weg.

We hadden tegen onszelf gezegd ‘na een uur lopen mogen we even zitten en wat drinken’. We hadden een geweldig plekje gevonden waar je over de bergen uitkeek en ook nog een zicht had op de toppen van de Himalaya. Eindelijk werden ze zichtbaar, de zon was helemaal doorgekomen en het was pittig heet. Na wat koekjes en een heerlijk pakje sap gingen we verder, we waren er inmiddels achter dat Namo Buddha nog niet was gepasseerd. Eenmaal aangekomen in Namo Buddha, dachten wij, waren het een paar huizen en een school. We zeiden nog tegen elkaar ‘is dit het nou’. Naja toch maar verder lopen op weg naar Panauti. We liepen door de bergen, kwamen langs een school waar ze allemaal aan het dansen waren, kwamen bussen vol met schoolkinderen tegen die allemaal Hello schreeuwden en hebben ongelooflijk mooie plaatjes gezien.
Toen kwamen we bij de tempel en het klooster van Namo Buddha. Dit houdt in dat we het afgelopen uur door Namo Buddha hebben gelopen zonder dat we het wisten. Wat best bizar was, want het was alleen maar natuur, natuur en nog eens natuur en af en toe een huisje met vooral veel dieren.
De tempel was mooi en we zagen een monnik die allemaal Chinezen een rondleiding gaf. Dat hield in dat het klooster ook in de buurt was. Maar we zagen het bordje Panauti en toen kwam de overweging; doorlopen? Of toch het smalle bergpaadje steil omhoog om het klooster te bezoeken, als dat daar was? Het werd het tweede, anders zouden we achteraf spijt krijgen. Tijdens het klimmen passeerden we vrouwtjes die water naar boven tilden op hun rug. Diep respect voor deze vrouwtjes, Gonda en ik gingen al dood van alleen naar boven klimmen met onze tassen. Bovenaan de berg was het een geweldig uitzicht, een super mooi klooster en allemaal vlaggetjes. Het was nationale schoolreis dag ofzo, want er waren allemaal schoolkinderen in uniform die het klooster bezochten. De schoolkinderen wilden allemaal met Mieke op de foto, voor heel even voelde ze zich als een foto model. Maar ach, dat was dan ook voor heel even. Ze kreeg nog een bloemetje van een schoolmeisje dat had durven vragen om een foto, super schattig. Sowieso ben je als toerist blijkbaar heel bijzonder; toen we vanaf het klooster terugliepen kwamen er weer twee klassen voorbij, waarvan alle (!!!) kinderen ons een handje wilden geven..
Na het klooster bezoeken en de tempel hadden we toch eigenlijk wel wat honger en waren we dorstig. Maar de kraampjes rondom de tempel zagen er niet zo lekker uit dus besloten we door te lopen en de hoop dat we iets tegen zouden komen. We wisten eigenlijk ook wel dat dat niet zou gebeuren omdat we nu weer de natuur in gingen. Maar goed, we hadden nog altijd onze bus Pringles in de tas en die ging dus maar open. We kwamen dorpjes waar kinderen opeens om pennen en chocola gingen vragen. Heel schattig, maar best wel irritant (wie neemt er nou chocola mee tijdens een bergtocht, dat smelt toch?). In 1 dorpje was er een slim meisje, ze droeg een grote mand op haar hoofd en ze had de bus Pringles in de gaten gekregen. “Kindertjes die vragen worden overgeslagen”, verstonden ze niet, dus gaven we haar en haar broertje maar een paar Pringles, volgens mij waren ze wel blij.
Na een paar uur lopen begonnen de voeten al wat zeer te doen en werden de tassen toch wat zwaar. Midden tussen de rijstvelden werd de laatste stop gemaakt. Hier dronken we onze laatste pakjes drinken, terwijl de bewoners van het naastgelegen huis hun zoon op ons afstuurde. Hij durfde niet tegen ons te praten, maar bleef een beetje rondhangen. Twee jongere kinderen durfden wel, en we deelden onze toffees met ze, wat ze te zien aan hun gebaren heel cool vonden. Daarna maakten we ons klaar voor de laatste kilometers.
Inmiddels hadden we een telefoontje gekregen van Marloes dat het optreden die avond in Thamel niet doorging, best wel jammer maar ook wel lekker. We wisten namelijk dat we vanavond heel graag ons bed in wilden. We waren 9 uur vertrokken en om 16 uur kwamen we dan eindelijk in Panauti aan. Hier mochten we eindelijk weer in een bus zitten, wat we voor het eerst graag wilden sinds we in Nepal zijn.
Toen we bij Ratnapark, Kathmandu aankwamen zagen we in het park een heel leger staan met kanonnen, paarden en de fanfare. We waren nieuwsgierig en gingen naar de poort om te kijken wat er aan de hand was. De poortbewaker die ons tegenhield was nog best vriendelijk maar sprak geen goed Engels. Het was ons inmiddels duidelijk dat we niet naar binnen konden, geen probleem, maar we wilden graag weten wat er aan de hand was. Dus we vroegen het aan de beste man die wel Engels sprak. Maar de meneer had geen zin in pottenkijkers dus met een boze stem zei hij dat het niet bedoeld was voor foreigners.. Dus we gingen maar snel weg, ruzie met een man met een geweer op z’n schouder leek ons geen goed plan. We liepen langs de hekken waar alle militairen stonden en aangezien we wel graag wilden weten wat er aan de hand was vroegen we het aan hun. De militairen vonden ons wel interessant, maar veel verder dan Armyday kwam hij ook niet. Hij vroeg of we naar binnen wilden, NATUURLIJK! Hij had nog wel een kaartje over, maar ja, wij wilden alleen met z’n tweeën. En ja hoor, daar kwam nog een kaartje uit een portemonnee van een van de andere (inmiddels 30) militairen. Dus wij weer vrolijk naar de poort, maar nee we mochten er niet meer in.. Wij brachten vervolgens netjes de kaartjes terug naar de militairen, misschien vonden ze nog andere chickies die er wel in mochten. Ondertussen staarde niet alleen de groep militairen, maar ook de mensen aan onze kant van het hek ons aan, tijd om weg te wezen..
‘s Avonds aten we in Thamel met alle dames, 2 waren er net teruggekomen uit Chitwan dus het was leuk om de verhalen te horen. Ze hadden ook nog 2 Nederlanders ontmoet, dus die gingen ook gezellig mee-eten. Daarnaast had Gonda nog contact met Lovisa die ze kent uit Amsterdam via een dansproject. Zij zat heel toevallig ook in hetzelfde restaurant! Helaas was na deze hele wandeltocht de pap toch echt op om 8 uur en namen we de taxi terug om ons beurse lijf op de keiharde bedden te ruste te leggen.