Peanuts

Dag 31.

We begonnen de dag rustig, we waren allebei al heel vroeg wakker dus om het humeur goed te houden moesten we rustig aan doen. We kregen een berichtje van Marloes dat de afspraak van 10 uur naar 13 verplaatst werd dus gingen we met een goed boek en ontbijt boven op het dakterras zitten. Hier hebben we een paar uur gezeten en Gonda is al aardig bruin geworden.

Om 12 uur hadden we een afspraak met Patrick, de muziekman van de kerk. We hopen bij hem verder te komen met ons beginnende Gospel Choir en willen hem wat vragen stellen. Maar na een half uur wachten en maar eens kijken of hij bij de kerk was en wij ons misschien vergist hadden, belden we hem op. Helaas had meneer ‘belangrijkere’ dingen te doen en kwam hem het niet uit vandaag. We waren blij dat hij ons ook even een belletje had gegeven. Maar ach, we hebben hem nodig dus we mogen niet klagen. Gonda stelde voor om hem zondag te ontmoeten, dan is hij sowieso in de kerk en kan hij er niet onderuit. Dat was goed, dus zondag om half 9 zijn we nu de sjaak.
Snel nog even wat eten voordat we met Marloes hadden afgesproken. Toen gingen we de liedjes oefenen voor ons optreden morgen. Het ging al aardig goed maar het wordt nog spannend of we alle stemmen wel weten. Ook moet er hier en daar nog wat tekst geoefend worden.
Na het zingen hadden we wat honger gekregen en gingen we op zoek naar pasta, om zelf thuis te koken aangezien we daar allebei zin in hadden. Na Gonda’s laatste avontuur met de pasta en tomatensaus had Mieke bedacht dat je ook wel gewoon een tomaten soep mixje kon gebruiken, volgens haar had haar moeder dat ook wel eens gedaan. En het zag er eigenlijk prima uit, op de chemische kleur na. Maar toen we het aten was het toch wat flauwtjes en kregen we het allebei niet weg. Leuk geprobeerd, maar dit doen we niet vaker!
Gonda had om 18 uur een afspraak met een docent, dacht ze, en ze zat keurig klaar voor het skype gesprek. Toen bedacht ze pas dat het 18:00 uur Nederlandse tijd was, en dat ze dus zelf om kwart voor 11 ’s avonds nog moest skypen. Succes! Mieke ligt dan al breed te snurken.

’s Avonds gingen we bij Thikali eten en het was weer erg gezellig. De ober heeft ons nog wat woorden geleerd. Hij vertelde dat als we een maand in Nepal waren, we vloeiends Nepalees konden leren als we zo doorgingen. Wat hij alleen niet weet blijkbaar is dat we er al een maand zitten en we maar een paar zinnen kennen. En om in de sfeer te blijven ging hij gewoon alles in het Nepalees doen, hij had er wel plezier in..
Jammer genoeg hebben ze bij Thikali geen toetjes en aangezien iedereen nog wel wat honger had gingen we met Anne mee om de chocolade souffle die ze morgen moet verkopen ‘af te bakken’. Toen de souffle klaar was konden we het niet laten en hebben we allemaal toch maar een stuk genomen. Op de weg naar huis schrokken we ons nog te pletter, er lag een hond met z’n kop onder het hek van het huis. Sjifra wou er foto’s van nemen maar toen de hond begon te blaffen rende we alle 4 gillend weg. We hebben namelijk vaker last van de door Mieke omgedoopte ‘Zwarte Bende’, die we allemaal een beetje eng vinden. Het zijn 2, soms 3 honden (maar 1 zwarte, maar in het donker lijken ze allemaal zwart..) die vaak rond onze poort hangen. Een keer zagen we ze een andere hond afranselen en de manier waarop ze iedere keer op ons afrennen is niet echt prettig..
De nieuwe truc is om ons eigen hondje ‘Tara’, in z’n kooitje te doen voordat het donker is, dan komt de zwarte bende vaak ook niet opdagen 
Ondertussen lag iedereen lekker te slapen en zat Gonda klaar voor het ‘echte’ Skype gesprek om 22.45 uur. Ze vond net op tijd een mailtje: Skype was helaas kapot, het gesprek had wel om 18 uur Nepalese tijd plaats moeten vinden.. Tja, soms ga je toch te snel aan jezelf twijfelen..
Dag 32.

Het zou vandaag een drukke dag worden, de dag begonnen we met een rondje hardlopen.
Daarna gingen we allebei een beetje voor onszelf nog de liedjes doornemen die we vandaag zouden gaan zingen. Om half 11 namen we de taxi, maar het verkeer stond helemaal vast.
Super chaos en drukte, we kwamen dan ook pas om half 12 aan in plaats van 11 uur.

Na wat soundcheck te hebben gedaan konden we beginnen, althans dat dachten we. Maar het was allemaal wat vaag geregeld. Na een paar keer te hebben gehoord dat we nog niet van start mochten gingen we gewoon maar beginnen, anders moesten we nog een half uur wachten en we waren het wachten zat. Maar er zaten wel geteld 8 mensen naar ons te luisteren en dat waren ook nog eens mensen die allemaal bij het project hoorden, er waren dus helemaal geen mensen van buitenaf.
Maar ach, voor ons een goede oefening en dat was ook wel nodig! Soms liep het nog niet helemaal lekker, we moeten ook nog een beetje aan elkaar wennen. We hadden nog 3 liedjes te gaan en we werden onderbroken door de organisator van het hele project, genaamd Bev jaja, noem hem maar eens bij naam zonder te lachen..
We werden na 5 liedjes aangekondigd, want er kwam een hele school met pubers binnen. Na 2 liedjes moest de school alweer weg en we waren er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Dus we deden nog 1 liedje en toen stopte we er mee. Bev probeerde nog een leuk grapje dat hij maar 2 nummers had gezien, maar we hadden het wel gezien.
s’ Middags hadden we gewoon nog onze privélessen. Om 6 vertrokken we naar Thamel om wat te eten en eens te kijken hoe het uitgaansleven in Nepal is. Onze eerste bar was eigenlijk meteen best leuk. Een leuk bandje en de eerste biertjes werden genuttigd. Maar toen de pauze wel erg lang duurde gingen we opzoek naar iets anders. Het werd House of Music waar je helemaal entree moest betalen, we verwachten er heel wat van. Maar toen de band begon werden we allebei gillend gek. Het was een hardrock band met echt keiharde muziek waarvan je oren zeer deden. Dan maar snel ons bier opdrinken en opzoek naar weer iets anders. We probeerden nog een club, we kwamen binnen en de hele club vol met jochies keek ons aan! Snel wegwezen dus. En ook de laatste was niet zo’n succes dus om half 11 hielden we het voor gezien. Vrij kansloos dus….Morgen een nieuwe poging bij de reggae avond, waar we sowieso al heen wilden.

Dag 33. Zo dat was me een dag, keihard gelachen en heerlijk gedanst!

De dag begon rustig met een douche en wat yoghurt op het dakterras. Even een uurtje lekker lezen in ons boek totdat we echt aan de slag moesten. Onderweg naar de bus gingen we op zoek naar een eettentje om te lunchen en we vonden iets waar we leuk buiten in de zon konden zitten. Wederom lekkere pannenkoeken gegeten!
Eenmaal aangekomen bij NAG na een overvol busje, kregen we te horen dat er weer meiden niet aanwezig waren. Maar goed dan maar met een klein clubje aan de gang. We probeerde wat nieuwe liedjes maar het liep niet heel erg soepel. Sommige meiden begrepen er niks van, uiteindelijk hebben we toch het eerste couplet kunnen spelen. Bij het Glee koor kwamen er ook weer vrij weinig opdagen, jammer! Alle jongens waren dit keer ondergoed shoppen. De meiden vonden het moeilijk om meerstemmig te zingen en we zijn van mening dat het lied toch wat te moeilijk is voor ze. We hadden meerdere stukjes apart genomen, dan konden ze het goed zingen maar zodra ze dan weer in het geheel moesten zingen deden ze maar wat..
Na de lessen bij NAG gingen we naar een plein in Thamel, het was vandaag namelijk International Women’s day en net als met Valentijn wordt dit groots gevierd. Op het plein was een groot festival aan de gang. Jongeren sprongen als gekken tegen elkaar op, het werd een grote stofwolk door de droge grond. Het was wel even grappig om te hebben gezien maar het was geen succes. Het was in ieder geval wel lekker weer. We hadden alweer wat honger gekregen en gingen Thamel in om wat te drinken en te eten, we moesten toch wachten op die andere meiden die zouden komen. Helaas kregen we een berichtje dat ze Sjaak Afhaak gingen spelen, dus gingen we op zoek naar een relaxed plaatsje waar we even lekker konden zitten en wat konden drinken. Nou dit plaatsje hebben we gevonden, super relaxed en we hebben lekker wijntjes zitten te drinken uit een tonnetje. Daarna aten we ook nog wat en als afsluiter gingen we het kaartspel pesten spelen onder het genot van nog meer wijntjes. Toen werd het toch tijd om naar House of Music te gaan waar vanavond de reggae band zou spelen en wij perse heen wilden.
Onderweg naar the House of Music kwamen we langs het Road House Café en we weten hoe lekker hier de Sizzling brownies zijn. We hadden nog geen toetje gehad, dus konden we de verleiding niet weerstaan.. Hup naar binnen om nog dikker te worden! De ober kon het niet waarderen dat we maar 1 ding met zn tweeën namen, maar wij hadden de grootste lol.
Na de brownie liepen we dan eindelijk naar the House of Music, we mochten er dit keer zelfs in zonder entree te betalen. We hadden zin in cocktails, aangezien die hier even duur zijn als bier! De band speelde goed en in de pauze hadden we nog even met de gitarist gesproken, de eigenaar van House of Music. Hij had zelfs al gehoord van Dollywood, zoals onze formatie voor het festival heet, en stelde voor dat wij daar ook wel even konden optreden.
Na ontzettend lekker te hebben gedanst, het zweet stond overal, kwam de rekening. Oeps, iets meer geld dan we hadden verwacht. Maar ach, geen probleem dat zit toch wel in Mieke haar portemonnee. Of toch niet? Mieke schaamde zich dood, we hadden niet genoeg geld meer. Dat wordt afwassen… Gonda zag na de cocktails het probleem niet zo en liep naar de bar om te vertellen dat ze het nog even niet konden betalen. Geen probleem, kom morgen maar! Mieke kwam nog op het briljante plan even langs de ATM te lopen. Helaas deed de ATM, waar de man ons mee naar toe nam, het niet dus we hebben maar ons nummer gegeven (niet dat ze daar zelf om vroegen). Morgen terug om te betalen.. We hebben het in ieder geval wel uitgegierd!

Dag 34.

We moesten na ons avontuur van gister weer vroeg opstaan, we hadden een afspraak met de muziek meneer van de kerk. De kerk is vrij streng bewaakt na een aanslag vorig jaar en onze tassen moesten we achterlaten. De fluittas die Gonda niet achter wilde laten moest eerst geïnspecteerd worden, waarna hij toch mee naar binnen mocht.
We stonden braaf om half 9 aan bij de kerk, muziek meneer niet te vinden. Om 5 voor 9 negen kwamen ook hij eindelijk binnen wandelen en hij vroeg ons om tijdens de mis te blijven en dan daarna even te praten. Het was een grote kerk en er kwamen ook veel mensen opdagen.
Af en toe wat valse noten maar eigenlijk een heel leuk koor en het swingde goed. Helaas geen piano, dat wordt wat met oefenen..
Na de dienst spraken we met Patrick, hij was reuze enthousiast en zou meteen aan de priester vragen of we na de mis op eerste paasdag ons optreden mochten doen. Hij zat zelf aan ongeveer 10 nummers te denken en elke week 3 keer oefenen. Zo, dat was wel even iets anders dan wij in gedachten hadden; maar ach alles kan! Hij vertelde ook dat er eventueel wel een keyboard was en dat hij zou bellen als hij met de priester had gepraat.
Het was vandaag minder zonnig weer maar we hadden het aardig koud gekregen in de kerk dus gingen we buiten even wat eten. Logica in Nepal; als het dus koud is ga je naar buiten in plaats van naar binnen. Dit keer geen pannenkoeken maar een sandwich. Mieke kreeg alweer bericht dat een student niet kon komen, terwijl Gonda juist bericht kreeg dat ze er een student bij heeft gekregen. Dus ging Mieke maar wat skypen met het thuisfront, ze heeft zelfs de hond nog even gedag kunnen zeggen via de ipad.

Na het lesgeven was het toch echt tijd om onze blunder van gisteravond recht te zetten. Op naar Thamel om de schuld af te lossen. Hier aangekomen vroeg de man nog of we even wat wilden drinken, we hadden gister al genoeg gedronken dus deze sloegen we even af. De mannen achter de bar konden er allemaal hard om lachen dus ook wij liepen lachend weg. Ondertussen onderweg terug naar de bussen kwamen we een bureau tegen waar je vliegtickets kon kopen. Aangezien we al twee dagen Buddha airlines (na zorgvuldige check 1 van de 3 airlines met de minste kans op crashen) probeerden te bellen gingen we hier maar eens naar binnen.
De man was ontzettend aardig en hielp ons goed. De tickets waren zo besteld; maar ho wacht eens even dit hadden we niet van te voren bedacht. Dus weeeeer geen geld bij ons.. Dan maar naar een pinautomaat. En ja hoor, stop je pinpas erin; alles keurig ingevuld en wel. De automaat zegt zelfs nog ‘bedankt, tot ziens’ en dan hoort normaal gesproken je geld eruit te komen. Helaas, dit was niet het geval. De beveiliger was erg hulpvaardig: ‘Try again!’, waarop Gonda uitlegde dat ze geen zin had in 2x geld afschrijven wat je niet krijgt.. Zijn Engels was, zoals hij het zelf omschreef ‘Little English’ terwijl hij met zijn hand ongeveer een millimeter aanduidde. Met gebarentaal legden we uit wat er was gebeurd, toen hij het begreep wilde hij nog wel even met de bank bellen. ‘Er staat geen geld op de rekening’, begrepen we uiteindelijk. Dit kon niet zo zijn, maar toch brak er lichte paniek uit. Toch maar weer terug naar de ticketman. “No problem, I’ll show you a good bank”, deze man was wat meer toeristen gewend. We waren bij een niet-internationale bank geweest, hij vertelde verder dat het geld ook niet afgeschreven zou worden. Dat is waar weten we nu .
Ondertussen was er een Franse jongen ook een ticket aan het boeken met een airline die niet zo best bekend staat, we twijfelden of we moesten zeggen dat hij zojuist zijn eigen doodsvonnis tekende. Dat leek ons wel aardig, het verrassende antwoord was ‘I know, I have no choice’. Hmm.. Mieke vroeg aan de man of onze maatschappij veilig was, waarop de man bevestigend antwoordde. De Franse jongen vroeg hetzelfde. Nepalezen zeggen geen nee zoals we weten, de vraag werd tot drie keer toe genegeerd en de jongen kreeg het toch wel benauwd..

Na het ticket, de gids en de trekking te hebben geboekt liepen we voldaan uit het bureautje; we gaan op vakantie! Haha. Het was inmiddels 20:00 uur en we moesten nog ergens zien te eten. Maar door deze dure grap hadden we nog weinig geld bij ons en we moesten dus maar zo dicht mogelijk bij huis zien te komen. In de bus gaf Gonda opeens een gil ‘Ik heb toch nog wel geld bij me’. Dus we zaten al een stuk relaxter in de bus en hebben nog een goede avondmaal gehad.

Dag 35.

Weer een nieuwe week, nog 1 week en dan gaan we op ‘vakantie’. Maar eerst de maandag weer eens doorkomen. Er moest nog een baby-muziekles gemaakt worden, op The Britisch school voor de laatste keer lesgeven en daarnaast hadden we ook nog onze privélessen. Gonda had ’s avonds de nieuwe skype-afspraak met de docent.
De baby-muziekles ging goed en tijdens het ‘jump-down’ werden de babies in de lucht gegooid. Dit zorgde voor een leuk spektakel en het was een grote hit.
De Britse school ging ook goed, vanaf het begin waren we wat strenger dan normaal en daardoor zat er een goede flow in de les. De leerlingen moesten zelf een partituur maken, helemaal gelukt. Helaas begonnen we iets te laat met dit plakwerkje. Het uitvoeren moest dus in 2 tellen.. Het was de laatste les van de cursus, de partituren gaven we aan de juf om in de klas op te hangen. Zo zijn we toch nog een beetje op school.
Na de privélessen en voor Gonda haar gesprek over haar paper, gingen we eten in het leuke kleine restaurantje om de hoek. We waren dit keer met z’n 2en en de kok/baas had veel zin om met ons te praten. Hij vertelde over zijn geboorte plaats, dat er geen wegen zijn en dat ze ook zonder geld leven. Je ruilt je eieren voor wat rijst etc. soms betaal je dan dus later, omdat de rijst nog moet groeien. Maar doordat de jongeren uit het dorp op zoek gaan naar meer moderne dingen, vertrekken ze naar de stad. Hierdoor vergrijsd het dorpje en zal het binnen een korte tijd of helemaal niet meer bestaan of zo worden bewoond dat de jongeren er ook willen wonen. Tijdens het eten kon de man niet meer stoppen met vertellen en wij zaten lekker te luisteren. Ondertussen schepte hij nog wat eten in een bakje voor zichzelf en voor de buren. Best bizar eigenlijk, ga maar eens bedenken dat als je in een restaurant in Nederland zit dat opeens de ober langs je tafel komt en daar wat eten van je bord pakt om aan de buren te geven. Na een tijdje hielden we het voor gezien, we waren toch wat moe en Gonda ging nog even aan school.

Dag 36.

We hebben besloten om deze donderdag en vrijdag toch maar niet naar Nagarkot te gaan. We wilden hier heen om nog even te wennen aan het klimmen en vele lopen voordat we zondag voor het echte werk gaan. Maar omdat we allebei toch echt nog aan onze paper moeten, aangezien deze op 25 maart af moet zijn, hebben we besloten om ons tripje naar Nagarkot tot 3 april uit te stellen. Helaas voor Mieke, nu moet ze toch ook echt gaan beginnen.

Tenminste dit was het plan, maar de dag verliep even wat anders dan gepland. We begonnen heel vroeg met boodschappen doen en hardlopen. We hadden om 9 uur afgesproken met Marloes om nog wat liedjes door te nemen. We kunnen al een heel Nepalees lied zingen, het wordt echt heel leuk. Daarna gingen we snel lunchen om vervolgens de bus naar Thamel te pakken. We moesten nog het geld brengen met daarbij onze paspoorten en foto’s voor de Trekking Permits.

Eenmaal daar aangekomen kregen we natuurlijk te horen dat we een uur moesten wachten voordat de permits klaar waren. Maar we konden ook zaterdag terug komen, maar ach wat is nou een uurtje in Thamel? Dat is zo voorbij en we moesten toch nog het een en ander kopen voordat we weggaan. Een zonnebril, jas voor in de bergen, pet, drinkfles etc. Dus gingen we een uur shoppen, helemaal niet erg. Gonda was in haar goede doen en had een jasje gekocht en gruwelijk af weten te dingen. Ze moest er wel 3 keer voor uit de winkel lopen, elke keer werd ze weer terug geroepen. We liepen verder en werden tegengehouden door een blanke jongen met de openingszin ‘Dames, ik heb een hele rare vraag die ik graag wil stellen’. Of we wilde spelen in een Nepalese videoclip, we mochten onze kleren aanhouden. Gonda zei gelijk ja! Mieke keek toch wat angstig en vroeg zich eigenlijk af wat het inhield. Maar ach, we zijn op avontuur; doe eens gek!
We liepen achter de jongen aan, zodra hij ons had overtuigd om mee te doen liet ‘ie doodleuk weten dat hij eigenlijk ook niet zo goed wist wat het inhield. Hij moest alleen blanke meiden zien te regelen voor de clip en de Nepalezen hadden bedacht dat we met hun nooit mee zouden gaan dus gebruikten ze deze blanke jongen maar. True, maar toen we binnen liepen waren er allemaal Nepalezen met glitterpakjes danspasjes aan het doen op het lied en we zagen nog geen blanke meiden. We werden gedropt op een stoel en hier konden we naar het spektakel kijken terwijl we een glaasje met een zwarte vloeistof aangeboden kregen. Zodra we ons afvroegen wat het was (ondertussen was het wel over met het goede vertrouwen) hielden ze een fles Coca Cola omhoog. Een vreselijk lied, we hoorden later dat dit alles over een pinda ging..
Na ongeveer drie kwartier waren er ongeveer 15 meiden gehosseld en werden we gevraagd om gewoon lekker te gaan dansen op de muziek. Soms wat sneller, soms met elkaar etc. Het duurde allemaal vrij lang maar na 2 uur (!!) Zat het erop en gingen we weg. Snel ons Permit ophalen, onze man had al gesmst, en naar huis. Aan school hebben we dus niks meer gedaan, heel slecht…
s’ Avonds gingen we nog naar Yoga, waar Gonda het niet meer uithield bij de laatste drie ‘Ooohms’ om de les af te sluiten. De tertsen vlogen om de oren, waarna de slappe lach niet uitbleef..
We gingen eten bij Moksh waar een bandje speelde. Veel mensen van het publiek herkenden we van bands die we zelf hebben zien spelen en ook de man van de Reggae avond in the House of Music was er.