Traplopen 2.0

Dag 36 tot 41
Helaas waren we vergeten deze dagen nog uit te werken in verband met onze kleine vakantie. De hoogtepunten:
- Vengaboys in de bus, de volumeknop werd opengedraaid terwijl Mieke “Boom, boom, boom, boom, I want you in my room” zong. De jongen waar ze op schoot zat kon het ook wel waarderen.
- De ezel die bij het weeshuis ons leslokaal blokkeerde..
- Het diner bij ‘ons thuis’, gekookt door Stella! Supergezellig en fijn om een keer niet uit eten te hoeven..

Verder lagen we of ziek of bed of bij het toilet of zaten we aan onze paper of andere schoolzaken.. Ook werden op de valreep de posters/flyers van ons koor gemaakt en opgehangen en hebben we alvast muziek uitgezocht.

Dag 41.
Tsjaa, vandaag moeten we er aan geloven; we gaan met het vliegtuig naar Pokhara. Omdat we wisten dat het Holi was, waren we goed voorbereid en gingen we in onze oude kleding en de tassen ingepakt op stap. Met Holi wordt gevierd dat Vishnu de demonen heeft verjaagd door elkaar met kleuren en water te bekogelen en te dansen/zingen. Toen we aankwamen op het vliegveld bleek dat we de taxi niet konden betalen aangezien het nog zo vroeg was dat de chauffeur nog geen wisselgeld had. Mieke ging op zoek naar iemand die kon wisselen en gelukkig lukte dat nadat er ongeveer tien man zich om de taxi hadden verzameld. Het vliegveld zelf bood niet veel zekerheid en we lachten ons kapot: alles was in de maak en het zag er vreselijk armoedig uit. Mieke was al bijna omgekeerd maar Gonda wist haar te overtuigen met de moedige woorden die op film staan ‘Lieve familie en vrienden, het was leuk jullie gekend te hebben, maar misschien is dit ons laatste filmpje’. Onze paspoorten werden gecheckt, uiteraard klopte het allemaal. Na de donuts (die we nog bij ons hadden en die niet te eten waren), zo goed en zo kwaad als het ging verorberd te hebben werden we erop attent gemaakt dat vlucht 171 naar Pokhara zou vertrekken. We moesten nog helemaal in een bus voor die 3 meter lopen en in de bus grapten we nog wat over dat het mooi zou zijn als we nu verongelukten en nooit waren aangekomen in het vliegtuig. Daar gingen we dan, een vliegtuigje met links 1 en rechts van het gangpad 2 stoelen. Na hele berekeningen hoe we het beste konden zitten ging Gonda bij het raampje en Mieke ernaast. In het vliegtuig zat ook een man die ongelooflijk veel op de man van de verhalen/filmpjes/foto’s van die meiden leek, die ze hadden ontmoet tijdens de wandeling in Dhulikel. De vlucht was geweldig en duurde maar een half uur. We vlogen naast alle sneeuwbergtoppen en konden het super mooi zien. Gonda kon het niet laten en vroeg aan de man of hij het was wie wij dachten dat hij was. Maar nee, het was hem toch echt niet.

We waren zo verrast over de goede vlucht en het geweldige uitzicht, zodra we van het vliegveld waren hadden we bedacht om een terugvlucht te boeken. We hadden een ticket voor vrijdagmiddag geboekt, dit betekende dat we nog een ochtend in Pokhara konden verblijven en Gonda sowieso op tijd zou zijn voor haar skype date met een docent. Zorg in Nepal dat je altijd te weinig geld bij je hebt, na al ons geld op de ticketbalie gegooid te hebben werd het pas duidelijk voor de medewerkster dat we dus echt niet genoeg geld bij ons hadden. Ze kon ons opeens wel even een discount geven, zodat we toch ons ticket konden kopen.
Na het ticket boeken moesten we op zoek naar een slaapplaats, we hadden van mensen bij SPAK voorstellen gekregen voor hotels maar na even rond te hebben gelopen waren we het zoeken zat en gingen bij Trekkers Lodge naar binnen. Een soort Oostenrijkse sfeer met een fantastische tuin en wederom super lieve mensen. De kamer zag er perfect uit en kostte maar 800 rupie. We hadden zelfs een eigen douche en wc dus waren we erg tevreden en hoefden er niet lang over na te denken. We hadden alleen nog steeds niet gepind maar dat was geen probleem; we mochten het geld later komen brengen. Na onze spullen te hebben gedumpt konden we onszelf in de verf van Holi dopen.

We liepen over straat en in het begin werden we nog niet heel erg aangevallen, ze durfden nog niet echt. Gonda had nog de tijd om een wit t-shirt te kopen zodat haar kleren die ze eerst bedacht had voor Holi toch gewoon weer mee terug naar Kathmandu konden. Maar zodra we de eerste verfstreep op ons gezicht hadden gekregen was het gedaan. We kregen allemaal verfpoeder op ons hoofd en iedereen wenste elkaar Happy Holi. Na een tijdje hadden we wat honger gekregen en gingen we even zitten en wat eten. Er zaten 3 jongens aan een tafel die nog helemaal schoon waren. Ze kwamen net terug van een trekking en hadden geen flauw idee van deze dag. De jochies konden er niet om lachen, vooral niet toen Gonda bijna het witte merk shirt van de jongen aanraakte. Ze gingen er meteen vandoor, we denken niet dat ze schoon zijn thuisgekomen. Hup! Weer de straat op en proberen vrienden te maken met de lokale bevolking. We vonden een groep jongens die graag met Mieke op de foto wilden. Maar voordat de foto kon worden gemaakt moesten we eerst een lied zingen en daarop dansen, het leek wel een soort ontgroeningsritueel. Zij gingen met z’n allen zingen, klappen en springen en af en toe was er een stilte waarin 1 van de jongen iets riep en daarna gingen ze weer los. Fantastisch om te zien en Gonda wilde wel een foto maken. De jongens verzamelden zich om Mieke, ze kwam er niet zonder blauwe plekken vanaf. Na wat nippeltwisten en aardig wat handen op haar kont konden we ontsnappen aan deze jongens en we staken de straat over. Meteen kwamen er twee andere jongens op ons af en vroegen of we zin hadden om een biertje te drinken. Ach waarom ook niet! Onderweg naar het tentje begonnen ze irritant tegen ons te praten en aan ons te zitten. Genoeg redenen om geen bier met ze te drinken. We verzonnen dat we lesbisch waren, binnen 5 minuten waren ze weg. Maar het idee van een biertje was zo slecht nog niet dus gingen we op een terras zitten met uitzicht op het meer en de bergen. Je kon allemaal paragliders boven het meer zien, we hadden bedacht om dat vrijdag ochtend te gaan doen. Maar deze gedachten lieten we al snel varen toen voor ons op het grasveld een paraglider neer stortte. Mensen renden erheen en we hebben niet meer gezien hoe het afliep, maar het zag er niet best uit. Inmiddels klonk er muziek op straat, we rekenden snel het biertje af en volgden de massa. We hebben uren op straat staan dansen in de hitte, het leek wel carnaval. Een meisje kwam naar ons toe en leerde dansen op de gekke ritmes. Na 2 uur zei het meisje ‘Hungry’, we waren alle drie wel wat hongerig en dorstig en dus gingen we in het dichtstbijzijnde tentje wat eten en drinken. Het meisje, die niet helemaal 100 was, sprak geen Engels maar volgens ons was ze blij dat ze wat kreeg. Na het eten waren we haar eigenlijk wel weer zat en zeiden haar subtiel gedag. We liepen door naar het tentje waar we hadden afgesproken met Melina, het meisje dat we kennen van ons guesthouse in Kathmandu. Het was een hippe bar waar je buiten kon zitten en wederom biertjes kon drinken. We ontmoeten 2 Nederlandse mannen en kwamen erachter dat zij dezelfde trekking hadden gedaan die wij de volgende dag gingen doen. Ze hadden leuke verhalen maar vonden het vooral heel zwaar. We werden dus al wat bang gemaakt aangezien wij totaal niet getraind hadden. We weten niet hoe het kwam maar na 3 uur zaten we opeens met 6 Nederlanders, 4 Franzen, 1 Noor en 2 Nepalesen. We hebben ons vreselijk vermaakt, laten we het daarbij houden. Om 21:00 uur lagen we in bed, Mieke niet meer in staat om de verf van haar gezicht/lijf te halen. Gonda ging nog even douchen nadat zij in haar beste staat nog een ontbijt voor de volgende ochtend had geregeld.

Dag 42.
Om 5 uur kon Mieke niet meer slapen en had zin in een douche. Helaas was die koud en dus was het moeilijk om alle verf weg te halen. Om kwart over 6 werd er op de deur geklopt en hoorde we een ‘goodmorning’. Mieke sprintte de badkamer in en toen de meneer weer weg was stond daar toast met thee klaar. Maar helaas voelde ze zich hier te beroerd voor dus liet ze alles staan. Gonda daarentegen dronk alle thee op en vond de toast goed te doen. Om 7 uur werden we opgehaald door de gids, een jonge man van 27 die niet heel best Engels sprak. We werden in een goede auto naar Naya pul gebracht, ongeveer ander half uur rijden vanaf Pokhara. Mieke ging maar wat proberen te slapen in de auto, Gonda zou opletten of we niet de afgrond in zouden rijden.

Om half negen begonnen we dan aan onze trekking, op een hoogte van 1070 meter. Het begin ging vrij gemakkelijk en alles was vlak. We liepen lekker door en we dachten ‘Als dit het is wordt het een makkie!’. Maar om 10 uur waren we toch wat dorstig en de gids besloot om een echte home made zoete limonade te drinken. Na het suikershot konden we weer verder, op naar het echte werk. We moesten belachelijk veel treden omhoog en het zijn ook niet gewone treden, het zijn een soort rotsblokken die heel ver uit elkaar liggen. De gids had er zin in en hield wel van een stevig tempo, wij gingen alleen kapot en na aardig wat treden op liep het zweet overal! Om 11:30 kwamen we bij een eettentje waar we allebei voor de noedels gingen. In plaats van noedels kregen we een bord met pasta en daarbij een soort andijvie/spinazie met heel veel olie, geen succes. Na 3 happen zat Mieke alweer vol, met een kater op trekking is dus niet zo’n heel slim plan. We spraken hier met wat andere trekkers, Duitse mensen die we de hele dag nog tegen zouden komen. Na een uur te hebben gerust gingen we weer verder en wederom moesten we gigantisch veel treden beklimmen. Onderweg kreeg Gonda een wandelstok aangeboden van 2 Nepalese jochies, ze zal er wel heel vermoeid uit hebben gezien. Na een paar keer ‘Ik kan echt niet meer’ te hebben gedacht kwamen we om 14:00 uur op onze eindbestemming, Ghandruk op 1940 meter. Een leuke knusse trekkers lodge met veel kamers, die niet werden gebruikt aangezien wij, naast een Ijslands gezin de enige waren die aanwezig waren. We gingen even op bed liggen om de eerste klim te verwerken. Tijdens het slapen werden we plotseling wakker, het weer was helemaal omgeslagen. Het regende keihard en dit ging gepaard met onweer. Het schijnt hier elke keer in de namiddag te gaan regenen, bereid je maar voor zei de gids lachend. In de avond had Gonda een bord vol Dal Bhat en Mieke hield het bij een rustig tomaten soepje aangezien haar maag goed van streek was. We namen allebei nog een douche die verrassend heerlijk warm was!

Wist je dat:
- De gids vrij weinig met ons praat?
- Met een kater op trekking geen goed plan is?
- Hele arme mensen hier gewoon met hippe mobieltjes lopen?
- Wij vandaag hebben gelopen in 4 en een half uur terwijl de gids 6 uur had voorspeld?
- De gids alles voor je doet? Hij ook de ober is en je bij niemand anders iets kunt bestellen alleen bij je gids?

Dag 43.
We begonnen om ongeveer 4 uur de dag met een gillende geit, en wij maar denken dat we nu van alle smerige geluiden af waren. Ook hier rochelen de mensen alsof ze dood gaan, zijn er (weliswaar een stuk minder dan in Kathmandu) honden en zijn er wat nieuwe geluiden. De gids zat al braaf op ons te wachten, Mieke ging even vragen wat voor muggen je hier had aangezien ze gestoken was. Maar niks aan de hand zei de gids, er zijn hier geen gevaarlijke muggen. Na ons ontbijt (dat bestond uit toast, sinaasappelsap die wederom niet te drinken was en voor Gonda een eitje) en het tandenpoetsen met geweldig uitzicht, gingen we op aandringen van de gids naar het museum van Ghandruk. Hij wilde hier gisteren al heen, omdat we zo vroeg aangekomen waren, maar door de regen was dat plan niet doorgegaan. We kwamen bij een klein huisje wat wij niet echt een museum zouden noemen. Er hingen allemaal potten en pannen aan de muur, veel kleding en sieraden en er stonden bedden waar mensen gewoon in hadden geslapen. De gids vroeg ons of we de traditionele kleding aan wilden trekken voor de foto, het leek wel Volendam. Een meisje kwam ons helemaal aankleden en we kregen allemaal doeken om. Wat zullen die mensen het warm hebben tijdens het werken. Naast de kleding dragen ze allemaal kettingen, om hun hals en lijf maar ook op hun hoofd.
Na een half uurtje begon onze trip naar Ghorepani (Horse water). We kregen de vorige avond nog een sms van de man uit Thamel waar we onze trip geboekt hadden: Succes morgen, het wordt een zware dag! Iedereen die we tegenkwamen zei precies hetzelfde als de man; Vandaag helemaal naar Ghorepani? Nou succes dan maar! We moesten in het begin van de tocht nog veel omhoog maar het was al een stuk leuker dan gister, door bossen en over stromend water. Af en toe denk je aan Tarzan met de lianen, daarna aan de Efteling met de vreemde bomen. Ook hadden we associaties met The lord of the Rings en bij het open veld kwamen zelfs de Teletubbies nog even om de hoek kijken. De gids zei alleen maar: slowly, slowly.. Af en toe hielden we niet meer vol, maar we hebben het gehaald! Doordat we in het begin veel omhoog moesten, gingen we wat vaker stoppen om wat te drinken. Om half elf was de eerste stop in Bhasikharka op 2480 meter, hier waren we al helemaal kapot. We dronken wederom zoete limonade, deze smaakte al veel beter dan die van gister. Terwijl we wat zaten te rusten werden we getipt door een andere gids. Wij, goed voorbereide trekkers, hadden namelijk geen regenkleding mee en aangezien het weer eruit zag alsof het los ging barsten verkocht de man vuilniszakken. We kochten alle drie een vuilniszak voor 200 rupie p.p. (!!!) en gingen weer verder.

Na een uur lopen, dit keer eerst naar beneden wat ook gigantisch zwaar is voor je benen en daarna weer omhoog, kwamen we om 12 uur aan bij een eettentje op 2660 meter hoogte; Bhanthali hill. De gids wees ons erop dat het verstandig was hier te eten aangezien we de komende uren niets tegen zouden komen. Een pannenkoek voor Gonda en macaroni voor Mieke. We ontmoeten twee Duitse mensen waar we gezellig mee hebben gekletst. Ze hadden stage gelopen in de bergen en hadden bijzondere verhalen, ze studeerden namelijk medicijnen en dan kom je gekke dingen tegen in zo’n arm land als Nepal. Na een uurtje gingen we weer verder, het had gelukkig nog niet geregend maar de luchten zagen er nog steeds niet best uit. We moesten weer omhoog klimmen, het kwam onze neus uit en Mieke verging van de buikpijn. De gids vertelde dat het kon komen door de hoogte, mensen hebben hier wel vaker last van. Af en toe waren we de gids gewoon kwijt, dan kwam ie wat later weer achter ons aan hollen. De ene keer stopt hij even om met een drager te praten, de andere keer moet ie gewoon even plassen.

Om half 3 kwamen we aan in het dorpje Dheurali op 3102 meter. We zaten nog geen seconden en het barste los. Regen ging over in hagel, hierbij super harde onweer, hagel werd sneeuw. We moesten een uur wachten voordat we weer verder konden. We zaten in een knus huisje waarvan we niet wisten of het wel bestand was tegen dit weer en in het huisje was er zelfs een kachel die lekker hoog was opgestookt. Mieke ging proberen te slapen aangezien ze nu ook duizelig was, ze hoopte dat dan alles een beetje over ging. Gonda ging wat schrijven en lezen en zo vermaakten we ons beide prima. De gids leek er niet zo’n zin meer in te hebben, maar wij vonden het op een gegeven moment wel weer tijd om te gaan. We moesten namelijk wel door, morgenochtend stond Poon hill op het programma en dat konden we niet missen. Tijdens het lopen was het gigantisch glad en ook waaide het super hard. We kwamen na een stuk bos aan bij de top van de berg. Het was gaan sneeuwen en we hadden de blauwe vuilniszakken om ons heen geslagen. Hierdoor vingen we heel veel wind en we moesten onszelf goed staande houden boven op de berg. Dit was echt een ontzettend gave ervaring, wel bok koud. Na nog ongeveer een half uur lopen waarin we nog wat berggeiten tegenkwamen die keihard stonden te chillen, een pootafdruk van een yeti en een man die opzoek is naar zijn ezel, kwamen we aan in Ghorepani op 2810 meter. We lopen door een poort, langs de vele paarden en krijgen gelijk een wintersport gevoel. Na bijna een wandeling van 7 uur waren we kapot, onze benen waren moe en we wilden het alleen maar warm hebben. Het was inmiddels al rond het vriespunt en we hadden het super koud van in de sneeuw lopen. We werden verrast met een kamer genaamd Mohammed Ali, met eigen wc en douche en kregen meteen zin in de douche. Gonda ging op onderzoek uit maar wordt gestoord door Mieke die direct bij de wc moet, ziek zijn op een trekking is niet fijn. Nadat Mieke al had gevoeld dat de douche niet warm werd probeerde ze het toch maar. Ze stond op een gegeven moment te gillen onder de douche, helaas koud. Gonda voelde zich zo vies van de dag dat zij het toch nog een keer ging uitproberen, maar weer was de douche koud. We konden onze eigen adem in wolkjes zien, en dat nog wel in de kamer waar het warm hoort te zijn. Of te wel in onze kamer was het net zo koud als buiten, ook niet gek als je zag hoe dun de muren waren en overal zaten kieren waar alle kou doorheen kon. Ook sliepen we naast een paardenstal dus erg lekker rook het er niet.
Na de douche hadden we zeker een half uur nodig om weer enigszins gevoel in onze ledematen te krijgen, daarna gingen we naar de dining room waar alle mensen rondom een warme kachel zaten. Het zag er gezellig en knus uit en iedereen ging een beetje met elkaar praten. Hier hebben we gegeten, vegetarische burger, wat chocolade melk gedronken en eindelijk ons een beetje warm gevoeld. In de avond bleven we hier en ging Mieke wat schrijven en Gonda ging woordjes Nepalees leren van de gids. Maar toen moesten we echt aan de kou geloven en gingen we ons bed in, al wel weer om 9 uur. We moesten snel slapen want om 04.35 uur stond de wekker voor het beklimmen van Poon hill.

Dag 44.
Na een rot nacht waarin we bijna dood dachten te gaan omdat onze kamer opsteeg in de storm, wind en onweer, werd om 04.40 op onze deur geklopt. ‘Het is helemaal helder, we gaan naar boven’! Uit je warme bed terwijl het vriest is naar, om 04.40 is het niet te doen. Maar goed, ons nieuwe motto; alles voor de blog! We moesten ons klaar maken voor een tocht van een uur omhoog waar het gigantisch koud zou zijn, de doekjes die we als zweetdoekjes om ons hoofd hadden gedragen, waren nu mutsen geworden. De tocht was inderdaad zwaar en koud maar doordat er zoveel mensen omhoog liepen was het wel gezellig. Gonda had haar bouwlamp opgezet en zo hoefde de mensen voor en achter haar geen lichten te gebruiken. Onderweg kwamen we nog een keer Kees tegen, de jongen die we hadden gesproken in Thamel op een avond dat Marloes moest optreden. Heel grappig, je zit midden op een berg 3200 meter hoog kom je toch nog bekenden tegen.

We kwamen eindelijk boven aan en het uitzicht werd alsmaar beter, hoe lichter het werd. Je keek recht op de bergen uit, een paar waarvan we de namen niet weten maar in ieder geval de Annapurna South & the Fishtale. Wat grappig is, is dat we the Fishtale deze dagen bijna van alle kanten hebben gezien; vanuit de auto, in Ghandruk en nu dus ook in Ghorepani. De zon kwam na een half uur wachten eindelijk op en iedereen begon te klappen en te gillen. Tijdens het wachten zijn we maar liedjes gaan zingen, op een gegeven moment kregen we zelfs verzoek nummers met het woord ‘zon’ erin. Het was een geweldig uitzicht en de zon kwam in een gigantische snelheid op. We kregen van ons gidsie nog thee, wat hier trouwens belachelijk duur was. Maar ja, vrij logisch aangezien iedereen het wel koopt om zichzelf warm te houden. Na ander half uur hadden we het eigenlijk wel gezien en hadden we het echt te koud. We gingen ons wagen aan de terug weg, die erg glad was. We begonnen erg voorzichtig en erg langzaam, bistare bistare! Langzaam, langzaam! Ziploe cha! Het is glad! Overal lag ijs en sneeuw en we gleden de hele tijd naar beneden. Gonda is een keer opgevangen door de gidsen die achter haar liepen, anders was ze goed lelijk onderuit gegaan.

Na het ontbijt om 08:40 uur begon de tocht naar Tikkedunga, normaal ongeveer 4 uur maar volgens de gids op ons tempo 3 en een half uur. Naar beneden lopen was toch best fijn, de natuur was geweldig en het was leuk om de mensen omhoog te zien klauteren en ze in je vuistje uit te lachen. We gingen iedereen belachelijk overdreven goedemorgen wensen, zo bleef de lol er goed in. Na een uur begon de zon te branden en moesten de vele kleren van de ochtend uit onder het genot van wederom een limonade kon het insmeren beginnen. Toen we verder gingen zagen we veel watervallen, ongelofelijk mooie natuur en ging het begroeten gewoon door. Ook kwamen we weer de ezels en paarden tegen die we de eerste dag ook tegen waren gekomen. Ze dragen allemaal spullen op hun rug en worden door de boer opgejaagd. De boer schreeuwt de hele tijd ‘Cha’ Ga weg!

Na de lunch en nog een uur lopen kwamen we aan in Tikkedunga. En eigenlijk was 4 uur lopen precies genoeg. Na de lange trip van gisteren waren we toch eigenlijk best wel gesloopt. We gingen bij de trap op kussen liggen kijken naar de mensen die langs kwamen en aten Pringles. Mieke ging douchen, een geweldige warme douche die je erg kan waarderen nadat je ’s ochtends Poon hill hebt beklommen. ’s Avonds aten we Dal Bhat, de gids weet ondertussen dat hij ons niet te grote porties hoeft te geven en dat het niet al te pittig moet. Morgen zijn de laatste loodjes, we lopen terug naar Naya pull wat ongeveer 2 uur zou duren. Heel wat anders dan we gewend zijn, zo kort lopen.

Dag 45.
De nacht hoorde lang te zijn, we gingen om 8 uur al naar bed. Helemaal ingesmeerd met Deet aangezien Mieke helemaal lek gestoken was. Ze had allemaal rare rode plekken met daaromheen witte kringen en ze zat zichzelf al een beetje bang te praten. Het kunnen gelukkig geen teek beten zijn, want er zit geen beest in. Doordat er ook nog allemaal kleine beestjes overal en nergens liepen was proberen te slapen moeilijk. De kamer waar we in lagen was erg gehorig en beneden was er continue een kind aan het janken. Ook vonden de mensen van de lodge het heel normaal om tot 11 uur keiharde muziek aan te zetten. Normaal gesproken helemaal niet erg, maar als je probeert te slapen is het super irritant. Mieke ging dus nog maar even met de zaklamp een boek lezen. Na een paar bladzijdes kwamen er kleine rode beestjes tevoorschijn. Misschien waren het bedwantsen, we hopen van niet want dan kunnen we alle kleren en spullen wel weggooien. Door alle beesten kregen we jeuk en was slapen moeilijk maar uiteindelijk toch gelukt nadat Mieke een uur naar het smerige plafond had gestaard. Maar het duurde niet lang of het volgende geluid kwam alweer opzetten, de honden hadden er ook zin. Soms klonk het net alsof ze naast je bed stonden te blaffen, zo gehorig. Voor ons gevoel was het al bijna ochtend maar toen Mieke op haar mobiel keek was het pas twee uur. ‘En we moeten nog de hele nacht’. Toen Gonda dit hoorde kon ze het niet meer aan en pakte haar oordoppen en ging verder slapen. Om kwart voor 7 waren we dan ook klaar wakker en Mieke ging nog een keer douchen in de hoop alle enge beesten weg te spoelen.

Als ontbijt hadden we allebei een pannenkoek die op zich goed te doen was, hij was alleen mega dik en leek eigenlijk ook wel van rijst gemaakt. Niets gaat boven de Amerikaanse pannenkoeken van Higher Ground thuis in Kathmandu.. Nadat we het jank kind hadden uitgezwaaid, die overigens helemaal in de ban was van de fotocamera van Gonda, gingen we om acht uur op stap. Het was allemaal heel relaxed en eindelijk weer een beetje vlak. Dat konden we allebei wel gebruiken want we hadden vreselijke spierpijn gekregen. Na 2 uur lopen kwamen we vanaf Tikkedunga, op 1430 meter, in een dorpje genaamd Biritani op 1024meter hoogte. We herkenden dingen, want we waren hier op de heenweg ook langsgekomen, het rondje was dus af. Omdat de lunch nog zat inbegrepen had de gids bedacht dat we om 10 uur s’ ochtends maar gingen lunchen. We merkte dat we eigenlijk allebei best wel honger hadden gekregen. De laatste meters, op weg naar Naya pull (1070 meter) waar we ook zijn begonnen waren helemaal niet zwaar en we waren er in een poep en een scheet. In dit dorpje namen we de taxi terug en konden we eindelijk weer even lekker zitten. Gonda viel al snel in slaap maar Mieke kon haar ogen niet van de weg afhouden, zo gevaarlijk dat de taxi reed.

Om twaalf uur kwamen we in Pokhara aan, wat maar op 820 meter ligt, en hier zeiden we onze gids gedag. We gaven hem een fooi mee, we hadden gelezen dat dit hoort en het meneertje had het dik verdiend. Nu hadden we nog de hele middag om te relaxen in de zon. Maar zodra we de spullen hadden gedumpt en naar buiten gingen was de zon weg. Dan maar weer langs de leuke winkeltjes lopen en spullen voor jezelf kopen, wat moet je anders doen? Afdingen lukte minder goed dan in Kathmandu, het weglopen uit een winkel hielp hier niet altijd en daardoor hebben we ook veel spullen moeten laten liggen. Na een paar uur waren we het zat en gingen we wat drinken, we hadden een geweldig uitzicht op het meer. We zaten lekker mensen te kijken en te genieten van het weer, dat na 2 uur toch wel wat minder werd en we het dus koud kregen. We konden eigenlijk wel weer verder shoppen dus doken we nog een paar winkeltjes in. Om half 8 liepen we langs een restaurant waar een traditionele Nepalese muziek en dansvoorstelling aan de gang was. Maar omdat de menukaart er niet heel lekker uitzag kozen we voor een cola.

De voorstelling werd gehouden door 2 Nepalese mannelijke dansers en 2 Nepalese vrouwelijke dansers. Daarnaast maakte een 4 tal Nepalezen muziek, wat voor ons nogal raar klonk. Na ongeveer 5 minuten hadden we het ritme eindelijk door, ze speelde 8 tellen een ritme en dan kwam er een soort van break en vervolgens werd het ritme weer ingezet. Maar het gekke was, was dat er af en toe na 8 keer een break werd ingezet en af en toe na 7 keer. Soms kwam zelfs 9 keer voorbij, of dit nou expres was of dat het een slecht ‘bandje’ was is dus de vraag. 1 vrouw bespeelde ook een soort van bekkens en ze zat er steeds net naast, ze was steeds net iets te laat. Daarnaast keken ze allemaal heel erg verveeld en was het niet erg leuk om naar te kijken. We waren het dus wel weer zat en gingen opzoek naar iets om te eten. Mieke had een italiaans restaurant gezien op de heenweg en dat leek ons een goed plan omdat we wel weer eens lekker wilden eten. We bestelde een pizza en pasta zodat we konden delen. Maar we hadden 1 hap gegeten en het smaakte helemaal niet. We hadden ook gelijk geen honger meer en we vroegen gierend om de rekening. De beste man vroeg nog waarom we niks aten; we zaten vol. We moesten hardhollend naar huis om op tijd de wc te halen.

Na voor Mieke een warme douche en voor Gonda een lauwe, we zijn van mening dat deze douche gewoon 2 mensen niet aan kan, gingen we slapen. Maar we lagen 1 tel in bed, Gonda liep nog wat rond in de kamer, en er ging een zoemer. Beide dachten we dat het de mobiel van Gonda was die eindelijk weer wifi had, maar er stond niks. En toen begon de ellende, een enorme dikke meikever zat in onze kamer. Mieke gooide snel haar dekens over haar hoofd en verdween terwijl Gonda gillend door de kamer liep. Uiteindelijk wist Gonda een prullenbak over de kever te krijgen, maar hoe krijgen we nu de prullenbak op de grond? Mieke had bedacht dat we de prullenbak naar beneden gingen schuiven en dan heel snel omdraaien. De bergschoenen werden voor de zekerheid vastgehouden maar het lukte! Dus met de bergschoenen op de prullenbak konden we eindelijk slapen. Helaas voor Gonda wederom niet voor lang. Om 2 uur kon ze alles niet meer binnen houden en ook zij had De Ziekte te pakken. Hopelijk is ze morgen weer op tijd beter om het vliegtuig naar huis te pakken.

Dag 46
Goedemorgen wc-pot, Gonda voelde zich super beroerd de volgende ochtend. Dit was de eerste ochtend dat Mieke zich eigenlijk heel goed voelde, zo wisselen we elkaar mooi af. Hup, even ontbijt regelen hoewel Gonda echt alleen thee weg kon werken. Omdat tijdens onze shopsessie een hoop dingen mislukt waren, doordat ze in Pokhara niet zo van het terugroepen zijn tijdens het afdingen, ging Mieke op pad om deze dingen alsnog te proberen te kopen voor een ‘Nepali Price’.
Gonda beloofde te gaan douchen als de wereld iets minder draaide.. Rond 12 uur kwam Mieke terug en lag Gonda nog precies zo in bed. Ondertussen was het ochtend in Nederland en belde Gonda haar mama op, gelukkig bedacht ze op tijd dat ze jarig was ;)

Terwijl Gonda aan het skypen was kwam de eigenaar van de lodge kijken hoe het met de patient was, hij was zo aardig dat we iets langer gebruik mochten maken van de kamer. Hij wilde al een taxi regelen naar het ziekenhuis, maar toen we zeiden dat dat niet nodig was had hij nog wel een ander middel wat werkte. Je moest je middelvinger en ringvinger tegen je duim aanhouden van allebei de handen en in kleermakerszit gaan zitten. Deze yogahouding zou zorgen dat Gonda zich meteen beter zou voelen. Uiteindelijk koos ze ervoor gewoon een douche te nemen en even niks te eten, we moesten namelijk nog met het vliegtuig..
Onderweg naar het vliegtuig namen we een pauze in het park in de zon met een banaan. Om de een of andere reden was dit heel raar denken we, want verschillende mensen gingen heel hard lachen en ons gedag zeggen.. Gonda lag ondertussen knock-out, terwijl Mieke lekker een boek las. We wilden op tijd gaan, zodat we rustig richting vliegveld konden lopen. Toen we uit het park waren gaf Gonda aan dat dat echt een heel slecht idee was en we namen een taxi. We waren daardoor veel te vroeg op het vliegveld, maar we waren allebei nogal brakjes dus een boek en een zak chips (super goed idee als je de hele nacht hebt overgegeven) hielpen ons er door heen.

Wederom na berekeningen zaten we op de perfecte plek; achter elkaar bij het raam aan de kant van de bergen. De vlucht was deze keer een stuk minder relaxt. Super veel turbulentie, de stewardess kwam nog een keer extra langs om te kijken of Mieke wel oke was, omdat ze met haar ogen dicht zat. De bergen zagen we niet, vooral wolken en de fanta, snoepjes en nootjes die we deze keer kregen in het half uurtje dat we er in zaten. Gonda voelde zich ondertussen stukken beter, behalve dat haar maag nog leeg was..

We zochten een taxi, maar alle taxichauffeurs vroegen 800 rupie voor de rit waar we op de heenweg (tijdens feestdag Holi) 400 voor hadden betaald. Uiteindelijk vonden we er eentje die ons voor 500 rupie wel mee wou nemen. Voor het eerst een mooie taxi met mooie bekleding die rustig reed, heel fijn na zo’n vlucht.

Het voelde echt als thuiskomen in Kathmandu, direct wisselden we verhalen uit met onze roomies en we maakten kennis met weer een nieuwe docent die bij ons is komen wonen. Ze hadden expres gewacht met eten bij Roadhouse, een westers tentje met goed, lekker normaal eten. Het is hier alleen vrij duur, dus meer dan eens in de week is wat overdreven.
Daarna weer lekker in ons ‘eigen’ bed dat al was opgemaakt met schone lakens, Yes!