Dollywood verovert Nepal

Dag 47.
Eindelijk konden we weer eens lekker lang slapen, de hele nacht door in ieder geval. Aangezien we een drukke week hebben moesten we snel onze lessen gaan maken en alles voorbereiden. We liepen naar SPAK om folders op te halen maar helaas was het dicht en konden we er niet bij. Dan maar even ontbijten bij Hannah’s, pannenkoeken met Nutella. Naast ons zaten 3 jonge mannen te ontbijten, we hadden bedacht dat als ze op zouden staan en weglopen dat we ze zouden aanspreken. ‘Houden jullie van muziek?’, gelukkig dat deden ze en je kon merken dat ze graag met ons wilden praten. We vroegen ze om naar ons koor te komen en 1 jongen was ontzettend enthousiast. Hij speelt ook trompet dus we hebben denk een goeie gevonden! We hopen dat hij die anderen ook meeneemt.

In de middag zijn we aan school gegaan en hebben lessen voorbereid en ook nog een klein beetje aan onze paper gewerkt. Opeens begon het keihard te regenen en onweren, gelukkig zaten we binnen. Maar s’ avonds hadden we geen zin meer om naar buiten te gaan om te eten dus gingen we eten bestellen. In Nederland nog nooit gedaan dus laat staan dat dit ging werken in Nepal. Maar ach het was het proberen waard. Het eten was alleen geen succes! We hadden ook nog maar even noedelsoep gekocht bij de buren om te zorgen dat we niet de hele avond honger zouden hebben.

Dag 48.
We moesten deze ochtend flyeren bij de kerk om te zorgen dat er aankomende woensdagavond veel mensen komen naar ons gospel koor. Mensen waren enthousiast, sommige mensen vonden het een leuk idee en sommige vonden het te laat. Het is namelijk van half 7 tot half 9 en daardoor mogen vooral de vrouwen niet meer over straat. We hebben daarom bedacht om een ochtendsessie te gaan houden, dus mensen kunnen in de ochtend en in de avond komen. Hierdoor kunnen we misschien meer mensen bereiken.

Na het flyeren gingen we met Marloes oefenen voor Sundance. Eigenlijk ging het best goed en er komen al leuke dingen uit. Woensdag hebben we na het koor een optreden in Moksh om te kijken hoe het gaat en om alvast te oefenen. We gaan natuurlijk optreden met een band waarin mensen zitten die eigenlijk nooit met elkaar hebben gespeeld dus het wordt nog even zoeken. Daarom is het goed dat we eerst even gaan oefenen.
In de middag hadden we allebei onze privélessen en eindelijk loopt het lekker. Het is de eerste weken even zoeken geweest maar het gaat nu goed! Daarna gingen we eten in een nieuw restaurantje en het was erg gezellig.

Dag 49.
We moesten verschrikkelijk vroeg opstaan om optijd bij het vliegveld te zijn om Franz op te halen. Om 5.45 stond de wekker, Mieke had hem gelukkig op snoozen laten staan aangezien ze weer in slaap was gevallen en om 0605 wakker schrok. Om 0615 zou hij landden dus we hadden haast. Toen we daar aankwamen was het al 0640, de taxichauffeur had geen haast en ging rustig nog even tanken. We waren al bang dat ze weg waren, het vliegtuig stond nergens op de borden. Maar na het hele vliegveld te hebben afgelopen kwamen we toch het vliegtuig op de borden tegen. Het was nog niet geland en het zou om 0705 landen. Om 8 uur waren ze nog steeds niet buiten, het duurde best wel lang en vooral als je weet dat je deze tijd nog in je bed had kunnen liggen. Maar ach, we hebben ons vermaakt met alle lelijke mensen die naar buiten kwamen. Eindelijk waren ze daar! We konden snel naar huis om ze naar hun kamer te brengen en even SPAK building te showen en ze naar de ATM pinautomaat te brengen.
Toen hadden we de baby music, helaas kwamen er maar 3 babies opdagen.. Zeker door het slechte weer. Na de baby music waren we helemaal kapot, we konden allebei onze ogen niet meer open houden en we zijn een uur gaan slapen. Om 13 uur hadden we meeting met alle SPAK leraren, wat we overigens nu elke week gaan doen om zo een beetje van elkaar te horen wat we doen. Na de meeting moesten we snel door rennen naar the British school om alweer de laatste les te geven, vorige keer bleek toch niet de laatste les te zijn. De les ging goed, we hadden gewoon weer hetzelfde gedaan als 2 weken geleden.

Mieke moest door rennen om optijd te komen voor haar privelessen, maar eenmaal aangekomen bij SPAK kreeg ze te horen dat de 2 studenten die ze had allebei niet op kwamen dagen. CHILL! Dan kunnen we even aan ons koor werken en allemaal dingen voorbereiden. We zouden die avond om 7 uur even flyeren bij een ander koor, die we al een paar keer hadden bezocht. We mochten van de vrouw waarmee we contact hadden de flyers op de stoelen leggen. Maar we hadden ze nog geen 1 seconde neergelegd of de dirigent kwam naar ons toe om te zeggen dat hij het niet ok vond en we moesten het maar op de tafel neerleggen. Heel naar mannetje was het… Aangezien er geen tafel was gingen we bij de ingang staan en we hadden een paar enthousiaste mensen! Gelukkig, we hebben nu denk ik toch al wel zo’n 10 a 15 mensen.

Na het flyeren gingen we eten in het restaurant waar diegene die nieuw zijn altijd hun eerste dal bhat gaan eten. We zijn nu met 5 Duitsers en 6 Nederlanders, erg gezellig en een goede volle tafel. We hebben lekker gegeten en nu mogen we eindelijk slapen!

Dag 50.
Deze dag moesten we repeteren met Dollywood, we gingen alle liedjes opnemen. Het ging eigenlijk best goed en we hebben er allemaal veel zin in. We hadden er zoveel zin in dat we snel cowboy hoeden en sjaaltjes gingen kopen om de outfits compleet te maken. Na een sandwich bij Assa, op naar de markt om de spullen te kopen. In de middag gingen we wat aan school en eigenlijk vooral de woensdag voorbereiden, aangezien het morgen echt een grote chaotische dag wordt. Daarna gingen we naar Thamel om het leuke restaurantje waar we laatst hadden gegeten te showen aan de overige meiden. Ondertussen was het weer keihard gaan regenen en zat de irritatie bij de dames er goed in. Maar ach, alles voor de blog dus door de regen opzoek naar een taxi. Daarna hebben we lekker gegeten en ons goed vermaakt.

Dag 51.
Dit zou een hele drukke dag worden, maar wel een leuke! We begonnen om 9 uur met een repetitie met de band om alles even door te spelen. Het klonk meteen leuk en het verliep super snel. Om precies 12 uur waren we klaar en konden we snel even wat eten tussen de drukte door.
Dus hup naar buiten, het zonnetje in! Het was vandaag een erg warme dag en het was dus lekker om even buiten te zitten. Maar direct na het eten moest er alweer van alles gebeuren. De koorstukken van vanavond moesten worden uitgeprint, er moest priveles gegeven worden en ook de kidsmusic zou vandaag weer beginnen.

Nadat er bij kidsmusic 1 leerling was komen opdagen en daarna ook nog eens een leerling van Mieke niet kwam opdagen, zat de sfeer er goed in. Snel even iets eten omdat we tot 10 uur vanavond niks zouden eten. En toen begon het koor! We hadden voor iedereen thee en daarnaast zouden we in de pauze stukjes watermeloen uitdelen. We hoorde vanuit de kerk allemaal muziek dus Mieke ging daar nog even heen om te kijken of ze het wel goed hadden begrepen, terwijl Gonda de eerste mensen ontving. Het koor had er niet veel van begrepen maar ze zouden over 5 minuten langskomen, het was een hele groep dus we wisten niet of het wel zou passen in het kleine lokaaltje. Naast de grote groep kerkmensen was er ook een leerling van Gonda, een meneer van de kerk die we zondag hebben weten te overtuigen en 2 dames van het maandagkoor. Uiteraard waren er ook gewoon de mensen van SPAK.

Het repeteren was leuk en ging ook best wel goed, het is pittig om met mensen die niet veel zingen een goed gospel lied neer te zetten en we zijn er achter dat het ook niet te lang moet duren. We waren na ander half uur eigenlijk wel klaar met repeteren en hebben aan de eerste liedjes allemaal wat gesnuffeld. Er was in ieder geval veel plezier!

Daarna moesten we snel naar Moksh hollen om op te treden met Dollywood, ons country bandje. Het eerste liedje liep een beetje in de soep maar de rest klonk best ok. We hebben in ieder geval bij 1 liedje de mensen aan het dansen gekregen en ook het Nepalese nummer viel in de smaak.

Dag 52.
Een erg warme dag, waar we alleen niks van hebben gemerkt aangezien we de hele dag in onze kamers achter de computer hebben gezeten. Werken aan een paper terwijl alle andere super leuke dingen aan het doen zijn is geen pretje.

In de avond gingen we gelukkig nog naar Bouddha om daar te eten. We waren opzoek naar een tentje dat in de lonely planet staat, na tien minuten zoeken hadden we het gevonden. Maar waarom deze in het boekje staat is een raadsel. We hebben wel lekker gegeten maar de mensen spraken geen Engels en begrepen weinig van de bestelling. Daarnaast moest je gewoon je bestelling in een schrift opschrijven, zodat ze dat zelf niet hoefde te doen. Als je dal bhat bestelde kreeg je in plaats van een groot bord met rijst en alle dingen die er normaal aan zijn toegevoegd, een bordje alleen met rijst en daarnaast het linzensoepje. Toen we op de kaart keken begrepen we het, er stond heel letterlijk Dal and Bhat. Stella werd nog even gevraagd om de rekening te maken, eerlijk dat wij zijn hebben we het allemaal betaald.

Dag 53.
Wederom een dag aan onze paper, daarnaast moest er ook nog lesgegeven worden. Maar beide hadden we een goede dag en er kwam veel op papier. Dat is ook fijn want alleen maar bronnen zoeken word je ook chagrijnig van. Nadat Mieke een geniale bron had gevonden en erachter kwam dat je een e-book ook echt alleen op een e-reader kan lezen schoot de stress er toch even in, dat ding heeft ze helemaal niet. Maar gelukkig was daar Lisa die de e-reader van haar vader mee had en zo kon Mieke het gekochte e-book toch nog gebruiken.
Om half 8 gingen we eten in het muurtje bij de buren, Sjifra haar laatste avondmaal…

Met de hele meute om de tafel ongelooflijk veel Dal bhat eten, alweer! Erg lekker en ook erg gezellig. We hadden nog een klein afscheidscadeautje gekocht; haar lievelingsshampoo (omdat die niet te koop is in Nederland) en een kookboek met echte Nepalese gerechten. Na het eten ging een deel van de groep, waaronder wij, naar Thamel om nog even te dansen op de raggae muziek van de band die we laatst ook al hadden bezocht. Mieke had s’ middags al een telefoontje van de eigenaar gehad (die had haar nummer nog van de vorige goede actie toen we geen geld meer hadden) met de vraag of we kwamen en als we er waren of we de telefoon even over lieten gaan, dan hoefde we geen entree te betalen. Dus braaf belde Mieke naar deze jongen en we mochten allemaal doorlopen. Om 11 uur was het feestje toch echt alweer afgelopen!.... Nog snel even alle spulletjes pakken voor morgenochtend en hup ons bed in.

Dag 54.
SUNDANCE HERE WE COME! Op naar Sundance om onze country sound te laten horen. In onze outfits vertrokken we om 0730 naar the last resort, ongeveer 3 uur rijden vanaf Kathmandu. Voor ons was er de muzikanten bus geregeld en het was dan ook erg gezellig, behalve dat de muzikanten na een kwartier rijden het niet meer vol konden houden om niet te roken dus gingen ze maar uit het raampje roken. Na een korte stop om wat thee te drinken en wat koekjes te nuttigen gingen we weer verder om de laatste kilometers te rijden. Om 11 uur kwamen we daar dan eindelijk aan.
We moesten over een belachelijk hoge brug lopen waar je niet naar beneden durfde te kijken. Hier wordt ook vanaf gesprongen, het resort staat ook bekend omdat ze hier een van de hoogste bungeejump van Nepal hebben. We liepen dan ook snel door en keken vooral niet naar beneden. Bij binnenkomst kregen we een stempel en kwamen we gelijk op het veld waar we zouden gaan optreden. Rechts naast het podium de tenten waar de bezoekers in slapen, diegene die hierin moeten slapen zullen wel geen oog dicht doen. We kregen allemaal onze tenten, super groot en we konden er met de hele band slapen. Er stonden al bedden klaar en het was eigenlijk allemaal heel luxe. Nadat we onze spullen hadden gedumpt in de tent konden we ons stortten op de lunch, wederom Dal bhat. Maar, waar is Max? Onze drummer hadden we toch zeker al uur nergens gespot..

Mensen keken ons raar aan, we liepen ook al de hele dag met die stomme hoeden op. Maar ach, we doen alles voor een goede act. Om 4 uur begon de eerste ‘band’, een vrouw op de piano samen met een bassist. Een beetje een jazz achtige sound, helaas zonder zang. En na deze vrouw kwam er weer een jazz band, en na deze band was er nog een jazz band. He?! Zijn we op een jazz festival en gaan wij nu Country spelen? Nee, het is gewoon heel populair in Nepal schijnbaar. En oh ja, waar is Max? Weer nergens te bekennen…

Om 1830 was het onze beurt, gelukkig was Max weer terecht; hij was opzoek naar wifi. We zaten allemaal klaar en hadden al een paar biertjes genuttigd om de zenuwen de baas te zijn. We moesten de sfeer een beetje zien op te krikken, het was allemaal nogal wat lafjes en mensen waren nog steeds niet aan het dansen. We speelden ons eerste intro en Marloes wilt haar eerste noot zingen; elektriciteit valt uit. Dus wij moesten best lachen maar we gingen gewoon door, inmiddels in het donker. Maar we hadden na 1 minuut zingen wel door dat dit niet ging werken dus bedachten we snel om wat te gaan line dansen met het publiek. ‘Ok! Handen in de zij en hop naar rechts! En weer terug, en naar voren; ben je vooraan dan doe je op de maat je hoed af’ etc. Zo gingen we een tijdje door en ondertussen hadden we iedereen aan het dansen. Julian speelde leuke deuntjes op zijn gitaar die evengoed goed te horen waren. Na ongeveer 5 minuten deed alles het weer, van het dansen gingen we door naar het zingen van de liedjes. Omdat iedereen al op de dansvloer was werd het een gezellige boel. Alleen niemand kende de liedjes totdat we bij het een na laatste lied aankwamen. We hadden speciaal een Nepalees lied ingestudeerd en het publiek ging helemaal los toen ze de eerste noten hoorde. Ze zongen zo hard mee dat we onszelf bijna niet konden horen zingen. Toen we ook nog eens eindigde met Country roads, die zelfs in Nepal bekend is ging iedereen uit zijn plaat. De hele band en het hele publiek was aan het genieten en we hadden de grootste lol. Na het optreden liepen we langs de mensen en iedereen kwam complimenten geven.

Onze taak zat erop, nu was het aan de andere bandjes. Maar eerst; diner! Een lange rij langs een buffet bestaande uit; vlees van de bbq, allemaal soorten salades, patat, aardappels etc. Met volle borden gingen we tussen de mensen zitten, nagenieten van het optreden. Na het diner kwam er een leuke cover band met plaatjes die eigenlijk iedereen wel mee kon zingen. De sfeer zat er nog steeds goed in en het was een gezellige boel. Maar toen kwam de eind act en dit had de organisatie niet zo goed bedacht. Het was een Latin band die heel leuk kon spelen en die ook goede muziek maakte maar het viel helemaal dood. Ze speelde voor een lange tijd hetzelfde en er was geen zanger. Helaas want hierdoor liep iedereen langzamerhand weg. Ook de dj kon het niet meer goed maken en iedereen zat er doorheen. Jammer, want het was pas 10 uur. De helft van onze band ging zijn bed bezoeken, wij waren daar nog niet klaar voor; je bent op een festival en dan ga je dus echt niet om 10 uur je bed in. Dus dan nog maar een drankje en lekker teuten met andere bandleden. Zo hebben we vrienden gemaakt met de bassist van een band met jonge jongens uit Amerika die de volgende ochtend om 11 uur alweer een vliegtuig moesten halen. Ook kwam er een jongen langs die zo fan was van ons dat hij even met ons wilde praten. ‘So you’re from the Netherlands and you’re from Dutch? Cool!’.

Om 12 uur waren wij dan toch ook echt wel een beetje klaar, we gingen ons bedje bezoeken. Maar halverwege de weg terug naar de tent hoorde we nog erg leuke liedjes voorbij komen en we besloten om toch nog maar even een dansje te wagen. De dansvloer was alweer wat voller geworden en het was voor een paar liedjes nog wel gezellig. Maar om 1 uur hielden we het voor gezien, we liepen naar de tent en hebben ons erg vermaakt met Julian die niet meer helemaal recht kon lopen. Ook waren we blij dat Max al in de tent lag aangezien we die de hele avond nergens meer hadden gezien.

Dag 55.
Om 8 uur hoorde we alweer allemaal mensen schreeuwen, dan maar opstaan een douche pakken. De douches waren ijskoud maar dat was eigenlijk wel lekker om even goed wakker te worden. Wederom was er weer lekker eten, yoghurt, fruit, toast etc. we hadden weer genoeg op ons bord. Aangezien de zon nu nog wel te doen was gingen we op het grasveld voor het podium genieten van ons ontbijt. We werden tijdens het eten al aangesproken of we ook vandaag nog iets gingen spelen. Deze dag stond namelijk in het teken van een grote jam sessie, iedereen mocht meedoen!

Natuurlijk wilden we wel nog wat spelen, het was ging niet zo goed als gister maar het was leuk om nog even wat te laten horen. Ook werd er niet gedanst, daar was het veel te warm voor. Veel mensen gingen vandaag bungeejumpen en het was gaaf om te zien. Daarnaast lag iedereen een beetje in de schaduw, af en toe een biertje en een beetje uitbrakken van de vorige avond.

Na een heerlijke lunch met vooral erg veel pasta voor Mieke gingen we ervandoor. Er stonden allemaal bussen gereed om alle mensen weer terug te brengen naar Kathmandu. We stapten snel in en hadden een goed plaatsje veroverd. Na een uur in de bus werden de dronken jongens achter ons wat ongeduldig en gingen maar snel Country roads zingen, ze hadden gister de hele avond staan dansen op Dollywood (de naam van de band). Oh maar wacht eens even! Jullie zijn van Dollywood! Ze zitten gewoon bij ons in de bus! De jongens werden gek en hebben de hele weg liedjes van ons zitten te zingen. We hebben ons wel vermaakt, maar na 2 uur werden ze toch wat vervelend. Gelukkig wist de verstandigste vriend de jongens te kalmeren en vielen ze allemaal als een blok in slaap.