Lesgeven in Nepalees

Dag 2 (English translation below)
Half 6, de zon is nog geeneens op en er begint naast mijn raam iemand aan een waterpomp te trekken. Hoe bedoel je goeie wekker? De waterpomp, waar iedereen op dat tijdstip water haalt en druk met elkaar de laatste roddels bespreekt en ondertussen een sok van een week geleden probeert op te ‘gorgelen’.. (Met dank aan Sjifra voor de mooie omschrijving).
Na de vele belletjes en overwegingen “het is te koud om uit bed te stappen” “mijn rug is gebroken van dit harde bed, eruit!”, toch maar een half uur na de wekker (om 9.00u) er uit. Mieke lag nog totaal in coma, maar kwam snel bij. Douchen is een gedoe, zeker ’s ochtends zonder warm water, dus dat lieten we maar achterwege.
We hadden in Nederland met Marloes gemaild dat we koffie zouden drinken, we wisten niet welke tijd of waar dus we gingen maar gewoon naar SPAK om 10.00uur (leek ons koffietijd).
Daar aangekomen waren er een aantal mensen, maar geen Marloes of Ritisha die op de administratie werkt. We maakten het maar gezellig met wat stoelen in de zon, om toch weer een beetje warm te worden ( geen straf dus).
Vervolgens kwam Ritisha en we hadden een gesprek over hoe en wat. Aan het einde van het gesprek terwijl we alweer naar buiten willen lopen kwam ze met het volgende: “helemaal vergeten te zeggen maar 1 van jullie heeft vandaag al een werkdag, maar ik weet niet meer wie”. WAAAAAT??
Het rooster werd erbij gehaald en Gonda was de Sjaak. Jammer voor Mieke dat het haar leerlingen waren en dat zij dus beter meteen met ze kon beginnen.. 4 privé pianolessen.
Best jammer, want we hadden met wat andere meiden die ook voor SPAK werken afgesproken naar Kirtipur te gaan..
Omdat het lastig communiceren was zonder Sim-kaart moesten we deze nog even snel halen (en lunchen, het liefst voor 12.00uur, want dan zou de groep naar Kirtipur gaan).
Gisteren hadden we ook geprobeerd een Sim-kaart te kopen, maar door dat de stroom uitgevallen was, kon dit niet en moesten we na 11.00 terugkomen met een paspoort en een pasfoto…
We moesten een formulier invullen, waarvan de beste man zelf maar de helft kon vertalen en waar we dus maar een kwart van hebben ingevuld, maar dit was blijkbaar genoeg. Vreemd, omdat er wel een kopie van het paspoort, het visum, een pasfoto EN 2 (!) vingerafdrukken van de duim bij moesten (linker duim in het rechtervakje en andersom.. superlogisch).
Daarna toch maar even langs SPAK om de andere meiden op te zoeken, die bleken ook wat vertraging opgelopen te hebben, dus het Lassi drinken bij ‘Higher Ground’ totdat iedereen klaar was.
Vervolgens ging Mieke op weg naar haar eerste les in SPAK.
Gonda vertrok te voet richting Kirtipur, een tocht van ongeveer een uur samen met andere Spak-docenten, Sjifra (die ook in het Buddha-guesthouse woont), Anne en Stella (die ons van het vliegveld hadden gehaald).
We kwamen voor het eerst langs ‘countryside’ voor mijn gevoel. Tussen de koeien, door de blubber en aan de kant van de weg een hond die aan de resten van een half opgegeten kalf sjorde en een provisorisch uitziend bruggetje met heel veel gebedsvlaggetjes. Dat bruggetje ging over de heel erg stinkende Bagmati rivier, mij werd verteld dat hier de lijken in eindigden na verbranding. Helaas zag ik ook wat dierenlijkjes drijven, maar de geur was. staken een superstinkende rivier over; de Bagmati. Dit gebeurde over een zeer spannend geïmproviseerd smal bruggetje. Vervolgens vervolgden we onze tocht heuvelopwaarts.
***

Ondertussen zat Mieke bij Spak..
Het scheelde dat het pianolessen waren, want dat hoef ik niet echt voor te bereiden. Om 13.30 begon de eerste les, een jongen die al aardig piano kan spelen en dezelfde stukken speelt als ik. Dat was even slikken maar ook hier toch nog een paar tips kunnen geven en jawel het Engels ging vrij gemakkelijk. Als ik een woord niet wist vroeg ik het gewoon aan hem; easy. Na de jongen had ik een mevrouw van rond de 60. Kan ook leuk piano spelen maar houdt een heel stuk gewoon de pedaal ingedrukt, heel apart.
Vervolgens had ik een uur niks te doen en ging in de zon aan mijn tutorstageverslag werken! Aangezien die meiden toch allemaal weg waren. Om half 4 was de volgende les; maar goed het is en blijft Nepal. De student kwam niet opdagen. En ook de volgende student van 4 uur hield het voor gezien. Dus zelf maar een beetje lopen kloten op de piano.

Toen snel douchen, hopen op een warme douche want ik had het alweer aardig koud gekregen. Maar gelukkig werd de douche warm en konden Gonda en ik allebei onder een warme douche; vrij uniek.
Huisgenoot Tino was nogal van slag en vroeg in totale verontwaardiging aan andere huisgenoot Sjifra: “Staan ze nou samen te douchen?!?” (Uiteraard hebben we, toen we dit hoorden, even aangedikt en gedaan of we ook nog samen wilden gaan slapen..).
‘s Avonds hadden we het afscheidsfeestje van Tino die vrijdag vertrekt. Erg vermakelijk, omdat wij aan de tafel met de Nepalese mensen gingen zitten (Tino had veel Nederlandse, Duitse, Poolse, Mexicaanse en zelfs Nepalese vrienden). Aan die tafel hebben we veel vragen kunnen stellen en heeft Mieke misschien contacten opgedaan voor het Nepalese National Handbal Team, ohja en de pastaman werd ze ook blij van.

Dag 3
In de ochtend waren we van plan om broodjes te halen bij Higher Ground Bakery.
Toen we er aan kwamen had Mieke haar Nederlandse oog goed open en het viel haar op dat er Nederlands uitziende meisjes aan een tafel zaten. De socializer ging er natuurlijk meteen op af en hield ze aan de praat. Hieruit bleek dat deze 4 (inderdaad Nederlandse) meiden stage hadden gelopen in de bergen, voor de opleiding verpleegkunde. De laatste dagen van hun stage waren ze in Kathmandu: ze vonden het maar een stink stad vergeleken met de plekken waar zij hadden gezeten. De dames waren zo vriendelijk om hun boekjes van de Nepalese les voor ons te gaan halen uit hun hostel en zo konden wij onze eerste zinnen leren. Taipaako naam ke ho? Mero naam Mieke ho.
We hadden broodjes besteld en duidelijk gezegd dat we ze mee wilden nemen, maar dit kwam niet door. Dit gebeurt trouwens constant, ze knikken iets tussen ja en nee en lopen weg. Uiteindelijk blijkt dat ze geen idee hebben waar je het al die tijd over had.. We kregen dus alles rustig geserveerd, naja dan maar hier op eten. (“Is toch goed”).
Om 11 uur hadden we een SPAK meeting, heerlijk in het zonnetje met wat drinken erbij. Geen probleem, alles relaxt. ‘s Middags wat gegeten bij een nieuw restaurantje om vervolgens op pad te gaan om wat cultuur op te snuiven. Nou dat snuiven kunnen we beter achter wege laten, wat een stof, uitlaatgassen en herrie.
Ondertussen kwamen we zonder kaart en richtingsgevoel toch aan op Durban square, een deel uit de stad Kathmandu waar veel tempels staan en heel veel marktkraampjes. Om dit gedeelte in te gaan stond er een man die 1000 Roepie vroeg. We hadden gehoord over een entree van 350 Roepie, en omdat je hier op alles afdingt vertrouwden we de boel niet. Helaas nam hij ons mee naar een officieel ticketloket, waar duidelijk werd aangegeven dat het gewoon 1000 Roepie is om verder te lopen.. Helaas pindakaas, maar het was de moeite waard 
Behalve voor Mieke.. “De auto’s en scooters toeteren hier voor alles, mn trommelvliezen zijn naar de tering en je schrikt je elke keer dot. Maar ook de vele roggelende mensen doen je chaggrijnig maken.” (Echt zo)
Op de terugweg nog wat verdwaald maar uiteindelijk toch thuis gekomen, trots dat we waren (en terecht, toch maar een kaart gekocht ondertussen..)
s Avonds gingen we bij het restaurantje eten waar we de eerste dag ook zijn geweest. Tino’s laatste avondmaal (klinkt vrij ernstig), heerlijk een soort mie gegeten. Erg lekker! Maar natuurlijk weer veel te veel. Volgende keer echt met z’n tweeën 1 bord..

Dag 4

Dag Tino, we waren zo lief om met hem mee te gaan richting vliegveld om 6.45 zodat we daarna Pashupatinath konden bezoeken. Het tempelcomplex aan de Bagmati rivier waar de lijkenverbrandingen plaatsvinden. Dit moet je zelf mee maken.
Wel hadden we een super aardige gids die niet zo opdringerig was en ons overal mee naar toe nam en zelfs aanbood om apen aan te vallen als die zouden proberen onze camera te jatten (we durfden bijna geen foto’s te maken nadat hij zijn verwondingen had laten zien, zeker niet omdat we geen rabiës inenting hebben gehad..).

We moesten snel terug, voor ontbijt en lunch wat we nog even gemist hadden en omdat onze lessen om 13.30u begonnen..
Helaas was er op deze lege maag maar 1 weg terug, onze eerste buservaring..
Het verkeer was ondertussen weer een chaos in tegenstelling tot hoe het die ochtend was, en er reden allerlei busjes af en aan. Gelukkig hadden we Sjifra die in het tweede busje sprong wat bijna stilstond en op dit tempo bleef rijden. Wij er dus maar snel achteraan springen om vervolgens de eerste minuten te staan in een overvolle bus..
Na een tijdje wisten we niet of we al te ver waren of niet, en Sjifra liet het ook afweten.. Toch maar even vragen. Mieke eindigde door dit gedoe voor in met haar rug in de rij-richting “Het was vreselijk!”. Ze hield haar sjaal die eerst nog dienstdeed als mondkapje, over haar hele hoofd (de buschauffeur vond dit maar raar en hij keek of hij hoopte dat ze niet over haar nek ging).

Na een ‘westerse’ lunch (stokbrood met ham en kaas, deze keer samen 1 bord), gingen we richting Spak, voor Gonda’s eerste leservaring en Mieke’s tweede.
We zaten het grootste gedeelte van de middag in de zon lang-zal-ze-leven te oefenen en plannen te maken voor ons koor-to-be, want wederom kwamen er bij Mieke 2 van de 4 opdagen. Gonda had een opkomst van ¼ en wel haar laatste leerling..
’s Avonds werd het eten bij Thamel, het stadse gedeelte van Kathmandu waar je kunt uitgaan. Het uitgaansleven eindigt rond 23 u, aangezien het al half tien was, gingen we de weg naar huis maar weer zoeken.
Met 5 meiden propten we ons in weer zo’n mini-taxi. Gonda bovenop, gelukkig kreeg ze niks mee van de capriolen op de weg en hield Sjifra op echt spannende momenten haar hoofd vast. Ook dit avontuur liep goed af, nu gaan we lekker slapen in een hard bed.

Tot slot, ons ritueel, aangezien ze daar zo dol op zijn hiero

- het ontzettend onbeleefd is om mensen uit te nodigen op een feest en hun 1 drankje aan te bieden om ze vervolgens hun eigen eten te laten betalen
- Nepalezen je dan keihard uitlachen
- we elke vrijdagavond kunnen optreden in een restaurant?
- we 29 en 30 maart mogen gaan optreden op een groot festival waarbij we blijven slapen in tenten. (een soort Lowlands haha)
- We hier met 3 zangeressen en 1 gitarist country muziek gaan zingen?
- de blaffende honden ’s avonds en de roggelende mensen ’s ochtends geen goede combinatie zijn voor Mieke’s nachtrust..
- het houten bed hier ook niet aan bijdraagt en dat Tino’s matras hier ook niks aan kan doen?
- Kathmandu een gigantische stofstad is
- dat we dus maar gestopt zijn met douchen, omdat het toch niet helpt en het bespaart water!
- je de wc kan doorspoelen met emmers water (opgevangen tijdens het wachten op warm water om te douchen).
- dat we Mieke het woordje ‘precies’ proberen af te leren en dat dit het Spak-team precies nog niet is gelukt.



English:
We are enjoying ourselves a lot.