Monkeyzz

Dag 10

Om 10 uur hadden we een meeting met Marloes bij Hannah’s café, dat ondertussen al is omgedoopt tot Hanneke’s Boom..
We bespraken onze stage activiteiten, het koor to-be en ons optreden op het festival onder het genot van een heerlijk ontbijt. (fruithapje voor Mieke en een pannenkoek met banaan en nutella, eindelijk nutella voor Gonda).
Vervolgens vertrokken we naar de Monkey Temple, ook wel bekend als Swayambunath. Voor het eerst met z’n tweeën met een busje, maar bij het oversteken van de weg ging het al bijna mis. We zullen proberen het filmpje ergens up te loaden.. Gonda stapte dapper in en Mieke hoefde alleen maar te volgen. Tijdens de rit zagen we allemaal kleine huisjes, vervallen huizen, krotten waar mensen in leefden, geiten en ga zo maar verder.
Toen we aankwamen bij iets wat er uitzag zoals Marloes had beschreven vroegen we het nog even aan een andere buspassagier die bevestigde dat dit Swayambunath was. Snel schreeuwden we ‘stop we moeten er hier uit!’ en de bus stopte. (het maakt denken we niet uit wat je roept, als je maar roept, want vaste bushaltes doen ze niet echt aan).

We liepen richting de drie immense gouden beelden, maar we vonden dat er wat weinig Monkey’s waren voor een Monkey Tempel en dat er ook wat weinig tempel was.. Mieke besloot om aan de legerlui te vragen of we goed waren. Helaas spreken deze mensen, die er erg gevaarlijk uit zien, geen Engels. Dus probeerde Gonda het bij twee westers geklede Nepalezen. Zij wezen langs een weg omhoog, die we toen dus maar volgden. Langs deze weg werd het hoe hoger, hoe drukker met mensen en apen.
Wij hadden van ‘thuis’ meegekregen dat het niet verstandig is om ze te voeren omdat je ze dan alleen maar lokt. Gaan die stomme toeristen naast ons ze doodleuk voeren. Ook waren er een paar jongens die er tegenaan gingen trappen, Mieke werd helemaal maf- doodeng dat ze het vond.

Na veel bedelaars (vaak misbruik makend van kleine kinderen die halfnaakt er naast liggen) gepasseerd te zijn kwamen we uit bij iets wat al meer op een tempel leek. Bij binnenkomst van de tempel stond iedereen muntjes te gooien in een fontein. Dus wij, als echte toeristen, deden gewoon mee, ondanks dat Mieke op handbal zit hebben we allebei gemist..
Vervolgens liepen we links langs de kleine tempels (want dat moet) omhoog naar de Monkey tempel. Opeens hadden we het mooiste uitzicht tot nu toe over de hele Kathmandu vallei, jammer dat het zicht niet helder was.
We lazen dat iedere dag om 15.00uur een dienst werd gehouden van de Karma Kagyuschool waarbij de monniken op monotone stem gebeden zingen onderbroken door hoorns en gyalings (hobo-achtig). Dit wilden we natuurlijk niet missen! Eerst leek het ons handig om te lunchen, onderweg naar een restaurantje op het dak kwamen we een horde schoolkinderen (in uniform tegen). 1 kindje zei ‘bye’, toen we ‘Bye’ terugzeiden, begon de hele horde tegen ons te praten..
Bij het restaurantje aangekomen zat er een Dubaiaanse man foto’s te maken en vertelde ons dat het eten heeeeeel erg lang zou duren, we hadden de tijd, dus geen probleem.
De eigenaar van het restaurant kwam er gezellig bij zitten, met erbij zitten bedoelen we dan ook echt dichtbij en Gonda werd er ongemakkelijk van. Mieke vond het een interessant gesprek en het eten stond net op tafel, dus weglopen kon even niet..
De man vertelde dat hij moslim was, waarop wij ons afvroegen waar de moskee dan was (er waren er 4 in Kathmandu en hij wees er 2 aan, aangezien we nog steeds uitkeken op de vallei). Hij vroeg ons naar onze leeftijd. Hij zei dat dat niet klopte; eigenlijk waren we maar 2 minuten oud, als je het vergelijkt met de tijd die ze in het hiernamaals hanteren. Als je goede daden doet en een goed hart hebt, krijg je goede dingen terug, daarna mag je 50.000 jaar slapen (aardse tijd).
Erg fijn allemaal, maar ondertussen was de ceremonie in de tempel begonnen. Volgens de beste man zouden we toch na 2 minuten verveeld zijn, maar als we echt wilden, moesten we daar vooral heen gaan..
We liepen richting tempel, waar we onze gids (die we eerder hadden afgewimpeld) tegenkwamen. Hij had meteen commentaar dat we te laat waren en dat het al was begonnen..
De ceremonie vond plaats in de tempel en je kon door een deur ‘stiekem’ meegluren. Niet echt stiekem, want er hingen regels naast de deur (niet flitsen met camera’s, niet praten etc.).
Het was indrukwekkend om deze mannen (jong en oud) te zien mediteren op het ritme van een soort grote trom. We raakten er zelf al na 10 minuten een beetje van in een andere wereld, maar zoals de restaurantman al had verteld; ook snel verveeld. (plus er stond op het bordje dat je niet te lang mocht blijven plakken..).
Het was weer tijd voor de weg terug, langs een supersteile trap en tussen de apen..
Op de terugweg moesten we weer een bus zien te pakken, alles wat we zeiden kenden ze niet; erg fijn als je naar huis wilt. Toen zei Gonda iets en de beste man riep dat we mee konden. In de bus begonnen we hem te knijpen, we wisten niet precies waar we eruit moesten. Maar door onze oplettendheid op de heenweg zijn we toch op het juiste punt gekomen en waren we best wel trots op onszelf.
‘s Avonds gingen we vroeg eten en om half 9 lagen we al in ons bed, we waren uitgeteld.

Dag 11

De wekker ging en het was tijd voor schoolwerk.. Goed moment, want het is grauw en het heeft zelfs geregend!
Vervolgens op naar Higher Ground voor een lekker ontbijt/lunch, aangezien het Valentijnsdag is (en dit blijkbaar gevierd wordt) krijgen we zelfs nog hartjeskoekjes cadeau.. Wat een lieve meneer
’s Middags moest er weer lesgegeven worden. Mieke heeft in de tussentijd nog even badminton gespeeld met het buurmeisje die nu elke keer komt vragen of ze met haar wil spelen. Maar ach, wat moet ze anders doen in de tijd dat ze moet wachten op de leerlingen.
‘s Avonds zouden we naar Motown Night gaan. Helaas hebben we daar niet echt zin in, Anne is ziek dus we besluiten het thuis gezellig te maken. Mieke wordt op pad gestuurd voor chips, kaarsjes worden ontstoken voor romantische Valentijnsferen, dekbedden worden aangesleept en Friends wordt aangezet (zelfs Mieke kijkt stiekem mee over de rand van haar boek.) en diner bestond uit zakken chips en toastjes! Gezelllig dat het was!
Dag 12
En weer begint Mieke de ochtend ziek, zwak en misselijk. “Ik weet het niet maar ik denk dat ik nog steeds niet helemaal hersteld ben.”
We hebben de taak gekregen om babymuzieklessen te geven op maandagen. Hier gingen we dus maar een les voor bedenken maar dat is nog best pittig. Wat ga je met baby’s doen die niet kunnen praten, lopen, klappen etc.?
Om 11 uur maar weer even ontbijten/lunchen bij hanna’s. Een crêpes met Nutella en banaan, ernstig lekker! En daar begon het avontuur, zelf bij NAG zien te komen.
Onderweg besluit een jongen om tegenover ons te gaan zitten, met zijn benen tussen ons in.. Hmm, we kijken al een beetje weg, want we zijn niet echt in voor small talk, maar dit mocht niet baten. Hij vraagt of dit onze eerste keer in Nepal is, waar we heen gaan, wat we hier doen etc. Hij kent het weeshuis, dus stiekem zijn we toch blij dat hij ons kan zeggen waar we er exact uit moeten. Ondertussen wordt het busje voller en voller gestouwd, zodra Mieke hardop zegt dat er echt geen mensen meer inpassen, wordt direct het tegendeel bewezen..
De jongen wordt ondertussen wat dwingender; na zijn vraag of Gonda Facebook heeft, checkt hij dit meteen op Facebook. Onvindbaar.. Of hij haar e-mailadres mag? Dit gaat te ver, terwijl Mieke schudt van de lach beweert Gonda dat ze geen e-mail heeft (onmogelijk, je kan geen Facebook hebben zonder e-mailadres, maar dit terzijde). Omdat we toch graag zijn hulp willen met waar (en hoe, met dit ultravolle busje) we uit moeten stappen, krijgt de jongen toch de Facebook-naam, waarna Gonda denkt dat het klaar is.. Leer de Nepalezen kennen.. “Wanneer check je in op Facebook? Hoe laat voeg je me toe?” Shit, het lijkt of hij gedachten kan lezen, want je hoeft niet iedereen te accepteren uiteraard.. “Morgen, als er internet is”, luidt het antwoord, morgen wordt het verzoek afgewezen, sorry man.
We komen een uur te vroeg bij NAG aan, maar we besluiten toch maar vast naar binnen te gaan. We ontmoeten de directrice, die direct de leerlingen optrommelt.. We proberen nog te zeggen dat we een uur te vroeg zijn, maar dat maakt niet uit, we kunnen direct beginnen!
De leuke honden kwamen natuurlijk ook direct weer op ons afgelopen, en niet alleen wij waren bang voor de honden. Een klein meisje klampte zich aan ons vast en liet ons niet meer los. Ze wou graag mee het muzieklokaal in maar dat mocht niet van de (oudere) leerlingen.
Er waren een paar nieuwe leerlingen bijkomen, mega enthousiast allemaal. We hadden ervoor gezorgd dat we het tweede uur dat we hier zouden zijn ook iets gingen doen. Sommige leerlingen kwamen al voor de les begon naar ons toe of we een GLEE club konden maken, Gonda en ik waren eigenlijk meer in voor een koor..
Het tweede uur begon met zo’n 10 leerlingen. Maar ach! Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Dus ging een jongen z’n vriendjes erbij halen en ook die zongen uit volle borst mee. Het Nederlandse “Mango Mango Mango Meloenen” kregen ze voor hun kiezen. Het was een swingende beweging bij de leerlingen en ze hebben allemaal erg genoten. Leerlingen gingen zingend het lokaal uit en je hoorde de leerlingen elkaar al verbeteren. Het is dus niet dat het alleen blijft hangen in het lokaal, ze gingen er buiten het lokaal ook nog mee verder.
‘s Avonds was Anne uitgenodigd op een verjaardag in het restaurantje Moksh. Wij gingen de party ff crashen! Tijdens de wandeling erheen merkte Mieke op dat we naar een verjaardag gingen zonder cadeau. Anne raakte lichtelijk in paniek en heeft bij het eerste beste bakkertje Fudge gekocht. We hebben ons nog de hele avond kapot gelachen om de Fudge en uiteindelijk is ‘ie niet gegeven want dat was een klein beetje misplaatst..Toen we daar aankwamen was de verjaardag man er zelf nog niet dus we gingen maar even wat eten bestellen. Om 8 uur begon er een super leuk bandje te spelen en we zaten lekker te luisteren. Prima vermaakt en we hebben zelfs nog even gedanst!

Dag 13

We mochten deze dag uitslapen van onszelf na onze wilde nacht (uitgaan tot 23 uur!), erg fijn!
10 uur gingen we ons bed uit om even te bedenken wat we met de babymuzieklessen zouden gaan doen. Na niet ver te zijn gekomen, behalve dat de les zou gaan over een crocodile gingen we maar weer brunchen. Aangezien we het mega koud hadden gingen we naar het westerse tentje Soma waar ze wel van verwarming hebben gehoord.
Het was vandaag echt weer een smerige natte dag en niemand had zin om iets te doen. Gonda ging aan haar alweer 10e (zoiets) pannenkoek en Mieke at voor het eerst een echte lekkere tomaten pesto soep. Grappig was om te zien dat alle blanken mensen van gisteravond ook allemaal te vinden waren in dit restaurantje.
‘s Middags moest er gewoon les worden gegeven en Gonda ging aan de slag. Mieke hoefde maar een half uurtje les te geven en die ging dus nog even iets aan school doen. Toen de lessen klaar waren en Mieke thuis kwam hoorde ze allemaal rare harde geluiden van boven komen.
Pecial was bezig met alle dozen op z’n kop te keren, terwijl Gonda rustig daarnaast zat te werken. Mieke vroeg heel sociaal of ze moest helpen. Op z’n beste Engels vroeg hij naar de bruine kussens die beneden op de bank hoorde te liggen. En toen begon de ellende..
Mieke en Gonda moesten hun kussens, waarvan ze een matras hadden gemaakt, inleveren.. Geloof me dit was geen pretje. Hij had ze nodig voor de baby muziek lessen, alsof die lessen geven al niet erg genoeg is, jat ‘ie ook nog eens onze kussens. En omdat we echt niet nog een nacht zonder die kussens konden slapen hadden we besloten om een normaal matras te kopen, we hadden het immers al 2 weken volgehouden. Dus vol goede moed op naar de matras winkel.
Na 5 winkels te hebben bezocht hebben we het eigenlijk wel een beetje opgegeven. Je kan hier gewoon geen zachte matrassen vinden, alleen maar matrassen met kokosnoten troep erin dat super hard is. We gaan nu maar voor een dikke deken die we dan op het matras leggen die we nu hebben, maar die moeten we nog even zien te vinden, een cheap one.
Om 18 uur was het zover, Mieke haar eerste Yoga les. Vol goede moed begonnen we aan de les, de eerste 2 minuten was het nog wat lachwekkend. Maar al snel kwam ze erachter dat het toch best zwaar was, buikspieren en armspieren trainen en vooral in de kronkel liggen is best moeilijk. We hebben een 10 ritten kaart gekocht en we gaan elke zondag naar Yoga, vooral ook omdat we gewoon gigantisch veel eten.