Nepalezen zeggen geen nee

Dag 19
Auwts, wakker worden met spierpijn is niet fijn. Onze billen en rug doen zeer, echt niet normaal. Vandaag hadden we weer NAG en we moesten ons nog even goed voorbereiden. Na het uitslapen zijn we dan snel naar de lessen gaan kijken die we vorige week al hadden gemaakt. Daarna even eten bij SOMA met de andere meiden om vervolgens om 13 uur in het busje te stappen.
Ontzettend gelachen en veel leuke dingen gedaan met de kinderen van NAG. De groep was nog steeds erg groot, het zingen was dit keer wel wat moeilijk. We gingen voor het eerst meerstemmig zingen met een grote groep en we merkten dat de kinderen dit nog nooit hadden gedaan. Groepen zongen met elkaar mee en het was voor ons moeilijk om de leerlingen zo ver te krijgen dat ze hun eigen partij zongen. Uiteindelijk is het eerste gedeelte van het lied gelukt en hiermee gaan we volgende week verder. Toen we wegliepen vroegen de kinderen zelfs aan ons tot wanneer wij bleven en of we nog iets van een concert gaan geven. De leerlingen zijn echt super enthousiast! Het laatste wat we hoorden was ‘We’ll be waiting for you!’.
Onze eerste mislukking met de bus is een feit. We waren bijna thuis, we moesten nog 1 keer overstappen. Jawalekhel zei Mieke wel 4 keer, de beste man zei ;ja hoor stap maar in! En daar gingen we, helemaal de verkeerde kant op. We gingen namelijk weer terug en niet linksaf. Maar gelukkig hadden we het redelijk op tijd door en konden we bij Ratnapark opnieuw uitstappen. Ratnapark is een soort van enorme rotonde en we stonden door dit avontuur aan de verkeerde kant..
Toen moesten we een busje zien te vinden, maar alle busjes gingen natuurlijk niet naar Jawalekhel. Mieke was al chagrijnig aan het worden en het was tijd dat we naar huis gingen. Gelukkig was er een aardig meisje, Soenita, die ook die kant op moest. Zij nam ons mee en adviseerde ons nog even om naar haar geboortedorp te komen, kan aan ons liggen, maar met haar wilden we wel telefoonnummers uitwisselen.
’s Avonds zouden we naar een feestje in 1905 restaurant gaan. We gingen eerst wat eten in Thamel en kwamen uit bij een barretje met muziek. De muziek was wel leuk, maar het geluid was veel te hard in het kleine en lege barretje. We besloten om alleen een drankje te nemen en ergens anders te eten. Hierdoor was het na het eten al aardig laat en besloten we niet meer naar het feestje te gaan aangezien 2 dames om 8 uur al weer op moesten staan.

Dag 20
We begonnen de dag, alle adviezen op onze blog negerend, wederom met pannenkoeken. We hebben gezellig in de zon gegeten en gepraat over van alles en nog wat. Toen moesten we toch maar weer naar huis om aan school te gaan, de plicht roept. Er zijn namelijk alweer wat mailtjes binnengekomen over Papers die nog ingeleverd moeten worden als we nog willen afstuderen.
Dus 2 uur aan school en daarna door naar SPAK om privélessen te geven. Bij Gonda kwamen er 2 niet opdagen, het werd een rustigere lesdag dan gepland. Bij Mieke waren ze er voor het eerst allemaal!!
In de avond hebben we lekker bij Tikali gegeten en zelfs een wijntje genomen. Dat doen we dus ook nooit meer, is niet te zuipen!

Dag 21.
We konden het niet laten, wederom pannenkoek met nutella, voor de afwisseling, in de zon! Maar dat mocht ook wel, deze dag zou stressen worden. We zouden in de ochtend de babyles hebben, die we nog niet hadden voorbereid. In de middag The British school, ook die niet voorbereid. En daarna allebei nog privé-lessen waarvoor Mieke stukken in moesten studeren en Gonda niet wist we ze moest doen. Bij het voorbereiden van de les, stond de les al kant en klaar op Gonda’s laptop. Heel fijn, hadden we dus vorige week al direct na de les gedaan.
De baby-les ging erg goed, er waren al 2 kinderen meer dan de vorige les. Wederom wat liedjes gezongen en de kinderen met eitjes laten rammelen. Er was er maar één die huilde, vrij netjes dus. Daarna ging Gonda snel naar huis om zich voor de laatste keer voor te bereiden op het papergesprek, Mieke ging wat pianostukken oefenen voor de middag.
’s Middags was de les op the British school. Ik weet niet wat er met de leerlingen was, het leek wel Sinterklaastijd zo druk waren ze. Mieke werd er spontaan chagrijnig van en Gonda moest de les leuk zien te houden. Daarnaast vinden ze het een goed idee om op de andere helft van de gymzaal/theaterzaal gymles te geven met een gordijn ertussen. Elkaar verstaan was al lastig, laat staan les geven/krijgen.
Ons plan met de Orff-instrumentjes was ook bijna geslaagd. De kinderen vonden het alleen lastig om gehoor te geven aan onze dynamiek aanduidingen. Zachtjes lukte wel, maar hard spelen met een sambabal zonder inhoud, vonden ze wat lastig. Maar zodra we het spel ‘Captain may I cross this river’ (ja, echt waar) gingen spelen was het gedaan met de lol. Het ene jankende kind na het andere en Mieke haar humeur was al zo goed..
De les was achter de rug en Gonda zag het positief in ‘We zitten al op de helft van deze dag’. Gelukkig gingen de privélessen goed en hadden we niet voor niets zo hard gewerkt.
Na de lessen gingen we wederom opzoek naar het gebouw waarin het koor repeteert. En ja hoor, na wat hulp van Marloes hebben we het weten te vinden! We vielen helaas midden in een groepsrepetitie van de dames binnen, maar volgens ons waren de mensen allang al blij dat er weer wat meiden kwamen zingen. Na 3 stukken vond Mieke het toch wat saai worden, het was wel erg van de kerk allemaal. Gonda was helemaal gelukkig toen bleek dat ze ‘Domine Fili’ op het programma hadden staan, wat ze zelf met het ODM-koor had ingestudeerd.
Na de repetitie gingen we opzoek naar onze contact persoon, blijkt ze er niet te zijn. Het kan ook nooit eens goed gaan hier. Dus misschien volgende week maar weer, waarom ook niet, deze keer ging ook best goed zonder avondeten..

Dag 22.
De dag begon bewolkt en aangezien we vrij waren en nog niks hadden bedacht om te gaan doen, gingen we in ons bed de lessen maken voor de komende week. We zijn er namelijk achter dat dat super relaxed is als je de avond van te voren gewoon niet meer aan een les hoeft te werken.
Om 12:00 uur waren we toch aardig trots op onszelf en gingen we ons zelf belonen met een ontbijt/lunch. Anne ging graag mee en daar gingen we dan; in het busje naar Thamel. We liepen van Ratnapark naar Thamel wat ons zo’n 10 minuten kostte en ondertussen kwamen we het restaurant 1905 tegen waar Anne elke zaterdag op de markt staat. Hier gingen we dan ook lekker lunchen, de tzatziki was wat raar maar de aardappeltjes/patatjes vielen in de smaak.
En daarna kon de jacht op leuke spulletjes beginnen. Mieke kon zich niet inhouden en heeft veel leuke dingen gekocht, maar het afdingen ging dan ook geweldig en het zijn leuke prijsjes geworden. Ook Gonda is goed geslaagd. Ze vond een broek en twijfelde toch wel erg omdat ze het wat duur vond en hij was net ietsje te groot. Dus even overleggen in het Nederlands (dat helpt echt super erg) en dan een prijs zeggen. De beste man probeerde nog wat hoger, waarop Gonda alle nadelen van de broek benoemde. Geen probleem! Hij was zelf de ontwerper en hij kon de broek helemaal op maat maken. Heel gaaf natuurlijk, maar de prijs wordt er alleen maar hoger van. Gonda bleef bij 1500 Rupees (ongeveer 15 euro), maar dat vond de man echt te weinig.
Dus we lopen naar buiten en ja hoor, hij greep Gonda bij de arm vlak voordat ze buiten was ‘kom maar terug, ik doe het’. Donderdag moeten we weer even terug om de broek op te halen! Super stom eigenlijk dat je eerst elke keer helemaal naar buiten moet lopen voordat ze het doen, moet je daarna weer helemaal naar binnen…
Na een boekenwinkel waar we nog wat kaarten konden opsturen, een sjalen winkel waar Mieke de hele kast overhoop trok en uiteindelijk niks kocht en een muziekwinkel waar Gonda een mooie Nepalese fluit heeft gekocht, waren we toch wel aardig gaar. Snel terug om alweer ons avondeten te nuttigen.
De meiden hadden gereserveerd bij het restaurantje om de hoek, ontzettend knus met geen elektriciteit en je kunt er eten wat de pot schaft. Het was erg lekker en we kregen zelfs nog yoghurt als toetje!
Omdat we erg vroeg hadden gegeten waren we ook lekker vroeg thuis. Tijd voor een film! Beneden met 5 meiden op de bank met alle dekens en kruiken, thee en allemaal soorten koekjes. Het was erg gezellig en we hebben dan ook zeker veel gelachen.

Dag 23.
Wederom een bewolkte dag, wel erg warm. Mieke was al erg vroeg wakker en kon door de irritante geluiden van buiten niet meer slapen. Even wat aan school gewerkt om te wachten totdat Gonda wakker werd. Toen hebben we yoghurt en brood gekocht om een goed en gezond ontbijt te maken.
Maar toen we wilden beginnen aan het ontbijt stond het hele aanrecht vol met smerige borden, messen, bekers etc. Erg jammer, we hebben het zelf niet eens gebruikt. Maar ach, we hadden toch niet heel veel te doen dus ging Mieke afwasmiddel bij de buren kopen. Ze kwam terug met zo’n ouderwets blok zeep waarvan ze bleef beweren dat ze echt had gevraagd voor zeep voor de afwas. Het stond inderdaad op de verpakking.. We wisten niet of we het nou in het water moesten gooien of dat we de kopjes ermee moesten insmeren. Later die dag hebben we het aan Marloes gevraagd en die zei dat je dus eerst alles moet insmeren met de zeep en dan even laten weken. Daarna kan je het afspoelen met water. Ach, op onze manier werd het ook best wel schoon!
s’ Middags hadden we een ‘bedrijfsuitje’ en gingen bowlen. Het leuke was dat sommige Nepalezen, bijvoorbeeld Pecial onze klusjesman, nog nooit hadden gebowld. Ze vonden het super leuk en het ging nog goed ook, afgezien van het feit dat ze eerst probeerden de bal met een boogje door de lucht te gooien! Maar het was wel duidelijk dat ze nog niet zoveel konden, Mieke had namelijk gewonnen. En haar familie weet hoe slecht zij kan bowlen dus…. (al hoewel het vandaag toch wel lekker ging haha).
In de middag wilden de meiden naar Thamel, beetje jammer want wij moesten donderdag ook alweer om Gonda haar broek op te halen. Dat zou betekenen dat we 3 dagen achter elkaar naar Thamel gingen. Maar na heel wat winkeltjes te hebben gezien, leuke souvenirs te hebben gekocht, kwamen we bij het winkeltje van Gonda. En gelukkig hadden we mazzel, de broek was al klaar! Hij staat super leuk en is helemaal op maat! Na een dikke knuffel van de man, gingen ze weer richting avondmaaltijd, dit keer buiten in een tuin. Best wel koud, maar binnen is het dezelfde temperatuur.. Jammer genoeg was er een brutale hond die maar terug bleef komen, zelf na voorzichtige maar duidelijke schop. Toen we het de dai (ober) vroegen, hoefde hij alleen maar onze kant op te lopen of de hond ging er vandoor. Later zagen we dat dat waarschijnlijk kwam door de steen in zijn hand. Dat is hier overigens heel normaal. Er liggen zelfs stenen klaar op de vensterbank, voor als de honden ’s nachts blaffen. Misschien is het dus onze eigen schuld dat we wakker liggen van die beesten, we vinden het zielig om met stenen te gooien..

Dag 24.
Shivarati! Feestdag en dus gingen de lessen, die we sowieso niet geven op donderdag, niet door. Shivarati houdt in (volgens de Nepalezen die wij gesproken hebben) just worshipping the Gods and getting stoned.
Saddhu’s vanuit India lopen (!!!) naar Pashupatinath om daarna met z’n allen in hogere sferen, dichter bij de goden te komen. ’s Ochtends vroeg zijn er veel rituelen en de avond/nacht ervoor gaan er al veel mensen heen die de nacht doorhalen.
Wij waren dezelfde dag uitgenodigd om naar een voetbalwedstrijd te kijken, lastig kiezen. Toen bleek dat het echt om een wedstrijd in een stadion, met tickets ging besloten we dat we dan ’s ochtends maar even bij de stonede Saddhu’s moesten gaan kijken..
Anne kwam iets later bij de pannenkoeken met verontrustende berichten over dat ze al 4 keer was aangehouden en ingesloten; blijkbaar is Shivarati ook het feest waarbij je geld weggeeft..
Geen idee wat we konden verwachten, gingen we op hoop van zegen op zoek naar een busje dat richting Pashupatinath ging. Ondertussen was er behalve dat het iets rustiger was dan normaal, niks te merken van het grote feest.
Eenmaal het busje gevonden viel de chaos op de weg ons nog best mee. Maar toen het jochie aan ons geld vroeg en Mieke van te voren bij de buren had gespiekt hoeveel ze moest geven begon de mot. Het jochie zei dat Mieke meer moest betalen maar Mieke was het er niet mee eens, waar ze vriendelijk uitgelegd kreeg dat wij een halte verder moesten dan het vliegveld, dus dat het ook meer was. Geen probleem, het gaat maar om principes dat je hier altijd wordt afgezet. Vervolgens komen we bij de halte vliegveld en worden we er allemaal vriendelijk uitgegooid. Maar he! Dit was niet de afspraak; maar helaas, het busje kon door de drukte niet verder en we moesten maar verder lopen. Het jochie ging er snel vandoor met zijn busje en het geld, slim.. We gingen er maar vanuit dat het niet de eerste keer deze dag zou zijn dat we geld weggaven zonder het echt te willen..
Vanaf het vliegveld gingen we te voet verder, een beetje zoals Koninginnedag; volg de massa en je komt waar ‘het’ gebeurt. Aan onze linkerkant stond een rij, wat opzich al bijzonder is in dit land waar iedereen constant voordringt. (Pinautomaat, kassa in de supermarkt). De rij was ook gek, omdat er heel veel mensen aan beide kanten naast liepen en het echt één persoon met iemand er recht en strak achter was. De rij bleek ongeveer 3 kilometer lang en hoe verder we kwamen hoe strakker op elkaar; Nepalees strak op elkaars rug (en ja, dat is een stuk dichter op elkaar dan Nederlands tegen elkaar..) dus zelfs aan de andere kant van de rij komen gaat niet. We zagen dat de reden het voordringen van anderen was.. We vroegen ons nou af of we ook in de rij moesten gaan staan, we wisten toch al dat we niet de tempel inkwamen aangezien hier alleen hindoes in mogen. We gokten erop dat we wel ergens uitkwamen en dat we misschien een beetje naar binnen konden kijken. Maar we kwamen op een punt waar we niet meer verder konden, de rij week uit naar rechts en om de rivier over te kunnen moet je toch de brug over.. Door de rij heen was onmogelijk, omdat dus iedereen ongeveer op elkaars rug zat..
Na contact met Stella’s Nepalese vrienden, die opeens niet meer bij de tempel waren, gingen we via het sluipweggetje dat de andere helft van de massa nam.. We hebben het vast wel eens over ‘de stinkrivier’ gehad, we gingen nu dus NAAST deze stinkrivier lopen om hem over te steken.. Goed plan. Het leek wel alsof we bij de padvinders hoorden. Eindelijk waren we de rivier over, Mieke nam de veilige weg die iedereen nam en hielp nog wat oude vrouwtjes om op de oever te komen. De anderen waagden de sprong van een meter om daarna weer omhoog te klimmen. Iedereen hielp elkaar en een zetje tegen je billen om omhoog te klimmen bleef ons ook niet bespaard.
Gelijk werden we aangehouden door 2 mannen in soldaten uniform. Ernstig, ben je net met man en macht over de rivier kan je meteen weer terug. De beste mannen wisten ons te vertellen dat we een ticket nodig hadden als we richting tempel wilden. Dat was inderdaad de vorige keer dat we er waren ook zo, maar ze deden wat vaag, we konden namelijk wel met korting. In plaats van 1000 de man mochten van 3000 voor 5 personen. Mieke had haar portemonnee al klaar, goed-gelovig dat ze is. Gelukkig dachten de anderen eerst na, namelijk dat we toch niet de tempel in kwamen dus toch niet hoefden te betalen. We werden gewoon belazerd! Dus wij zeiden tegen de mannen dat we wel even meeliepen naar het loket om zelf de tickets te kopen. De man zei dat er twee mee mochten om de tickets te kopen, daarna mocht de rest met de tickets erdoor.
Het viel op dat de tweede man zich opeens erg afzijdig hield en vastbesloten om niet uit elkaar te gaan (en vooral doen alsof we niet begrepen dat hij dat voorstelde). Zeiden we oké, we lopen met jullie mee met z’n vijven naar de ticketbalie en we begonnen gewoon te lopen. Ze liepen mee en hij vond ons heel dom, dat ging ons 5000 Rupees kosten, bij hem kon het voor 3000! Halverwege de wandeling wees de man waar we ons ‘ticket’ moesten kopen, ze moesten weer terug naar hun post… Ja, ja.. Lieve meneer, het was nu gratis!!
We kwamen op een groot veld waar allemaal attracties stonden, het was een soort kermis. Heel leuk maar alle attracties waren leeg. Dat kwam misschien omdat er nog onderdelen voor de attractie lagen, het zag er niet zo betrouwbaar uit. Na een rondje te hebben gelopen, nog wat tentjes te hebben gezien waren we eigenlijk wel klaar met de drukte en de chaos. We besloten om weer terug te gaan. Gonda en Mieke hadden nog een uitje op de planning staan en dat konden ze niet missen. We liepen nog langs kleine straatjes waar jochies een touw over de weg hadden gespannen en iedereen die er langs wou moest iets geven; misschien ook leuk om met Koningendag in te voeren?
We waren uitgenodigd door de man van Ritisha om naar een voetbalwedstrijd te komen kijken. Hij is assistent coach van the White Lions, een voetbalclub in Kathmandu die schijnbaar best hoog speelt. We moesten voordat we naar binnen gingen nog even wat eten en toevallig kwamen we in hetzelfde gebouw de man al tegen, we hadden hem al een keer ontmoet op het afscheidsfeestje van Tino. Dus we werden meteen gevraagd om erbij te komen zitten en zaten al snel met de coach en de manager te praten. Toevallig was dat we de (Zweedse) coach laatst ook al hadden gesproken in Thamel tijdens een optreden van Marloes, klein wereldje is het eigenlijk ook. Na wat te hebben gegeten gingen we het stadion binnen. Meteen werden we op de foto genomen, zonder dat we het wisten. Iedereen keek ons aan alsof we een attractie waren, het was heel bizar. Mieke kon het niet laten om even gek te doen, zeker de zenuwen van al die aandacht, de foto is dan ook bizar goed gelukt, zie Facebook..
De match begon en na een paar gillen van Gonda wat een soort aanmoediging moest voorstellen kwamen er al leuke aanvalletjes. Het was duidelijk dat the Lions de betere partij waren en dat het niet lang meer duurde voordat ze zouden scoren. Tijdens de wedstrijd liepen er op de tribune de hele tijd mensen met thee kannen rond, BLACK TEA, MILK TEA blabla. De hele tijd schreeuwen en in de weg staan, maar Gonda zei dat de thee heel lekker was. In de rust zaten we rustig wat nootjes en koekjes te eten die we hadden meegebracht, er loopt een jongen voorbij die opeens stopt, zich naar ons toe draait en klik doet de camera. Vervolgens loopt hij weer lachend weg, heel bijzonder! De vrouw naast ons nam nog het fatsoen om even te vragen of ze met ons op de foto mocht.
Het team had 5 keer gescoord, maar het is maar 1-0 geworden. Ja, we horen jullie denken, het was heel vaak buitenspel. Mieke deed nog even mans en probeerde nog een grapje tegen de coach te maken ‘Je moet toch nog echt wat beter trainen op buitenspel’. De coach kon er wel om lachen. Aan het einde van de wedstrijd dachtt de tegenpartij nog even een goede wissel te doen, ze konden de stand nog op gelijk krijgen. Dan maar een keeperswissel, want ja, stel je voor dat je met 2-0 verliest in plaats van dat je nog een sterspeler erin zet en 1-1 speelt.

Na alle bekijks waren we wel wat moe en gingen lekker terug naar huis. Daar kwamen de getagde foto’s op Facebook, we hebben toch een partij gelachen om de foto van Mieke. Thuis had iemand het geniale idee om bij Road house te eten, dit was het restaurantje waar we in Bouddha als gekken hadden gegeten omdat het zo lekker was. En ja hoor, weer waren we zo melig als geiten en ook hier konden we de grappen niet voor ons houden. Het eindigde wat laat en de ober wou eigenlijk wel naar huis. We maakten nog een grapje dat we na het toetje nog een keer de menu-kaart wilden zien, de jongen zei NEE. En toen kwam de opmerking van Mieke ‘Ik heb nog nooit nee gehoord van een Nepalese jongen’. De dames konden niet meer stoppen met lachen en de jongen liep beschaamd weg. Toen kregen we maar de rekening. Ze zeiden wel dat ze hoopten dat we nog eens terug kwamen…